ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ အေဖနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုျခင္း

ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ အေဖနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုျခင္း

------------------------------------------------------

လူ႔ဘဝတုန္းက ဦးဇင္းအမည္က " ဟြန္ဇစ္" ေပါ့။ ခ်က္ဇ္သမၼတႏိုင္ငံမွာေနပါတယ္။
လြန္းခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ရဟန္းဝတ္ဖို႔အေဖ့ဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ အေမကေတာ့
ဦးဇင္းအသက္ ၅ႏွစ္မွာ ဆုံးသြားပါတယ္။ ဦးဇင္းက တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားပါမယ္လို႔ ကတိေပးၿပီး
အေဖဆီက ရဟန္းဝတ္ဖို႔ ခြင္ေတာင္းပါတယ္။


စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚမွာ ဓမၼလမ္းကို ရွာေဖြသူတစ္ေယာက္အတြက္ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္မထားဘဲ
ရဟန္းဝတ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ဝတ္ဖို႔ ခြင့္ေပးပါ၏လို႔ ဦးဇင္းက ေရးၿပီး အေဖ့ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းပါတယ္။
အေဖကလည္း လက္မွတ္ထိုးေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးဇင္းရဲ႕ဆယ္ႏွစ္ၾကာ မျပန္ေတာ့မယ့္ ဓမၼခရီး စတင္ခဲ့တယ္။
ခရီးမထြက္ခင္ အေဖနဲ႔လည္းခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ သီရိလကၤာေရာက္ေတာ့ အေဖနဲ႔ ခဏခဏ
စကားေျပာေလ့မရွိပါ။ လူႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေခတ္သစ္ နည္းပညာျဖစ္တဲ့ ကြန္ျပဴတာေတြဟာ သိပ္ေတာ့
အဆင္မေျပဘူးေလ။ သီရိလကၤာမွာ တစ္ႏွစ္ၾကာၿပီး တကၠသိုလ္ (ဗုဒၶဘာသာတကၠသိုလ္) တက္ဖို႔ ဝင္ေၾကးေတာ့
အေဖ့ဆီက လွမ္းေတာင္းရပါတယ္။ အေဖကလည္း လူႀကံဳေတြနဲ႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီ
အခ်ိန္ ဦးဇင္းက ကိုရင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပိုက္ဆံမကိုင္တဲ့ ဝိနည္းလိုက္နာတာမို႔ အေဖပို႔တဲ့ တကၠသိုလ္ဝင္ေၾကးကို
ကပၸိယေတြကတစ္ဆင့္ တကၠသိုလ္ကိုသြင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္၆-လအၾကာ ဦးဇင္းသံုးေနတဲ့ လက္ေတာ့ပ္
(ရဟန္းတစ္ပါး စြန္းခဲ့တဲ့ လက္ေတာ့အေဟာင္း) က ပ်က္ၿပီး စာလုပ္ရတာ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။
အေဖ႔ဆီ လက္ေတာ့ပ္လိုခ်င္ေၾကာင္း မက္ေဆ့ခ်္ပို႔လိုက္တယ္။ အေဖက ထြက္သြားခ်ိန္ကစလို႔ တစ္ႏွစ္အတြင္း
ေတာင္းခဲ့ရင္ေပးပါတယ္တဲ့။ အခု တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီး ျပည္ပမွာ ေနတာေၾကာင့္ မေထာက္ပ့ံေတာ့ဘူးတဲ့။
ဦးဇင္းအေဖ့ကို ထပ္ေျပာၾကည့္တယ္။ ျပည္ပေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေလး။
အေဖရယ္ ခ်က္ဇ္ႏိုင္ငံမွာ မိစၦာဒိ႒ိလူဆိုးေတြမ်ားလို႔ ငါက ဒီမွာ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။
ဒီမွာ ငါယုံၾကည္တဲ့အရာ သူတို႔လည္း ယုံၾကည္တယ္။ အမွန္ေျပာတယ္ အေကာင္းလုပ္တယ္။
အေဖကျပန္ေျပာတယ္။ ရတယ္ေလ။
ငါ တစ္ခါတစ္ရံ မႀကိဳက္ေပမယ့္ မင္းႀကိဳက္တဲ့ဟာ အားလုံး ခြင့္ျပဳထားတယ္ေလ။
အဲဒီေမ့ဆစ္ခ်္ဟာ ေနာက္ဆုံး မက္ေဆ့ခ်္ပါ။ ေနာက္ပိုင္း ဦးဇင္း ဘာပဲ ေရးေရး အေဖက ျပန္မေျဖေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီက စလိုက္တာ ခုခ်ိန္ထိဆိုပါေတာ့။

ရွစ္ႏွစ္ၾကာၿပီး ဦးဇင္းရဲ႕ညီမႏွစ္ေယာက္က ခ်က္ဇ္ႏိုင္ငံမွာ တရားစခန္းလုပ္ဖို႔ ပင့္ၾကတယ္။ ဦးဇင္းလည္း
ခ်က္ဇ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေဖ့အိမ္သြားပါတယ္။ အေဖ့အိမ္သြားတဲ့အခါ ဦးဇင္းရဲ႕ ညီ၊ တူမေလးတို႔ သားအမိနဲ႔
အေဖ့အမ်ိဳးသမီးလည္းပါပါတယ္။ အေဖတို႔တိုက္ခန္းေရွ႕ အေဖက တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း

ငါ့သား ဘယ္လိုေခၚရမလဲ။ "ေပါစရေနးယိ" (ပုဆိုးထဲ ေခ်းပါတယ္) လား ။ စရဏ ဟုတ္လား လို႔ စ ပါတယ္။
(ဦးဇင္းရဲ႕ နာမည္ ျမန္မာလို သရဏ ပါဠိလို စရဏ လို႔ ထြက္ရပါတယ္။) ဦးဇင္းရဲ႕အေဖက ဗုဒၶဘာသာနဲ႔
မရင္းႏွီးတာမို႔ အသံထြက္လည္း မသိပါဘူး။ ဦးဇင္းရဲ႕ဘြဲ႕က ခ်က္ဇ္ဘာသာစကားမွာ ဆိုးရြာတဲ့စကားလုံး
(မေတာ္တဆ ေခ်းပါလိုက္တာ)နဲ႔ တူပါတယ္။ အေဖက ျပန္ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း အဲဒီလို အဲ့လို
ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း စေနာက္လိုက္ပါတယ္။
စရဏပါ
အေဖက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လက္ကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။
ရဟန္းေတြက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းကို မျပဳရပါဘူအေဖ။
အဖြဲ႔အစည္းသက္သက္ရွိရင္ ကိုယ္ပိုင္စည္းကမ္းခ်က္ေတြရွိမွာ နားလည္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ လူေလာကစည္းကမ္း လိုက္နာရတယ္ေလ ဆိုၿပီး အခန္းထဲ ဝင္ဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္။
ဦးဇင္းက မဝင္ခင္ ေျခေထာက္ေတြ ေဆးခ်င္ပါတယ္လို႔။
အေဖက မေဆးရဘူး ၊ ဝင္ တဲ့။
ဦးဇင္းက အျမဲ ဖိနပ္မစီးလို႔ မဝင္ခင္ ေျခေထာက္ေတြ ေဆးရပါတယ္။
ေရတစ္ဖလားေလာက္ဆုိ ရပါၿပီလို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အေဖက နင္တို႔စည္းကမ္းေတြဟာ လူ႔စည္းကမ္းေတြမဟုတ္ဘူးလို႔
အျပစ္တင္ေပမယ့္ ဦးဇင္းေတာင္းဆိုတာေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။
တိုက္ခန္းထဲမွာ အားလံုးေနရာယူၾကၿပီး အေဖက သားကို Cheers လုပ္ခ်င္လို႔ ဝိုင္အတု
(ႏိုင္ငံျခားမွာ ကေလးေတြေသာက္ဖို႔ အရက္နည္း ဗီယာ၊ အရက္မပါတဲ့ ဝိုင္ ရွိတယ္ေလ) ထည့္လိုက္ဦးမယ္တဲ့။
အရက္မပါေပမယ့္ ဦးဇင္းေတြ ဒါမေသာက္သင့္ဘူးလို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒါလူ႔ေလာကပါ။ မင္းလည္း လူပါ လို႔ အေဖက ျပန္ေျပာတယ္။
အေဖ ရဟန္းေတြ ဒါ မေသာက္သင့္ဘူး။ ငါလည္း မေသာက္ပါဘူး။
အေဖ့အမ်ိဳးသမီးက မေသာက္ခ်င္တာ အတင္းမတိုက္တြန္းပါနဲ႔လို႔ ဝင္ျဖန္ေျဖတယ္။
အေဖက ငါလည္း အတင္းတိုက္တြန္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြေနတဲ့ေနရာ
လူ႔အလုပ္လုပ္ရတာပဲဟာ လို႔ မေက်မနပ္နဲ႔ ျပန္ေျပာေနတယ္။
ဦးဇင္းညီေရာ တူမေရာ အားလံုးက မေသာက္ခ်င္တာ မတိုက္တြန္းပါနဲ႔ ။
သူ႔စည္းကမ္းနဲ႔ သူပဲဟာဆိုၿပီး ဝိုင္းေျပာၾကပါတယ္။
အေဖ့အမ်ိုးသမီးကလည္း ဘာေသာက္ခ်င္လဲေမးေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေရျဖဴဆိုရၿပီ
အေဖက မင္းမေသာက္ခ်င္ေန။ ငါတို႔ေတာ့ ေသာက္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ရဟန္းရွိရင္ အရက္ေသာက္တာ မသင့္ပါဘူး။
အေဖက မင္းမေသာက္ခ်င္တာ မင္းကိစၥ။ ငါတို႔ေသာက္တာလည္း လာမေျပာနဲ႔။
ဒါနဲ႔ ဘာစားမလဲ။ ေဂၚဘီထုပ္ပူပူေလး ခ်က္ထားတယ္။ ငါ႔အမ်ိဳးသမီးလည္း
တစ္ရက္လုံး အေကာင္းဆုံး ခ်က္ဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။
အခ်ိန္က ညေန ငါးနာရီေလာက္....
အေဖ ရဟန္းေတြက မြန္းလြဲသြားရင္ မစားရပါဘူး
ဘယ္လို ။ ဒါဆို မစားဘူးလား ...
ဟုတ္အေဖ။ ရဟန္းေတြဟာ ညစာမစားရပါဘူး။
ေၾသာ္.. မင္းတို႔ေတြက မိုးမလင္းေသးဘူး တစ္ခါ၊ မနက္တစ္ခါ၊ ေန႔လည္တစ္ခါ
သံုးခါေတာ့ စားၾကတာေပါ့ေနာ္။
မဟုတ္ပါဘူးအေဖ။ မနက္တစ္ခါပဲစားပါတယ္။ ညမွာ စားတာ မသင့္ပါဘူး။
ေကာင္းတယ္။ မနက္စားၿပီး ညစာမစားတာ။ ဒါနဲ႔ တစ္နပ္ပဲစားရတာလား။
ေန႔လည္ထိ ႀကိဳက္သေလာက္ စားႏိုင္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ရတာ
အဆင္ေျပေအာင္လို႔ တစ္နပ္ပဲ စားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေန႔လည္နဲ႔ ညေနတို႔မွာ
သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ အေဖ့အမ်ိဳးသမီးဟာ ဂက္စ္ပါတဲ့ ေရယူလာပါတယ္။
ဦးဇင္း ေသာက္ေလ့မရွိေပမယ့္ ဝိနည္းနဲ႔ ညီလို႔ အဲဒီတစ္ေခါက္မွာ ေသာက္ပါတယ္။
ငါ့သား။ ေျပာပါဦး။ ရဟန္းဘဝမွာ ဘာအလုပ္ေတြ လုပ္လဲ။
ဘာမွ မလုပ္ရတာနဲ႔ ေအးေဆးေနလိုက္တာပဲလား။
ဦးဇင္းညီနဲ႔ တူမ က ဝင္ေထာက္တယ္။ အဲလိုမေျပာပါနဲ႔။
တို႔လိုလူေတြနဲ႔ ဘယ္တူမလဲေလ။
ဟ. ငါက ေမးတာေလ။
ညီ ~ ဒါသူတို႔ ဘာသာမွာ ဘဝတစ္ခုျဖစ္တယ္။
ဒီမွာ သာမန္လူ႔ဘဝနဲ႔ ဘယ္တူမလဲေလ။
တူမ ~ ေျပာပါဦး။ ေက်ာင္းမွာ ေနရင္ သာမန္တစ္ရက္မွာ ဘာလုပ္ေလ့ရွိလဲ။
ဦးဇင္း ~ မနက္၂ နာရီမွာ အိပ္ရာ ထပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ တစ္နာရီ
တရားအားထုတ္တယ္။ တစ္နာရီ စာက်က္တယ္။ တစ္နာရီတရားအားထုတ္တယ္။
တစ္နာရီ စာက်က္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျခာက္နာရီခြဲမွာ ဆြမ္းခံ ၾကြပါတယ္။ ရြာထဲမွာ
လူေတြက စားစရာ အမ်ားႀကီး လွဴၾကတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းမယ့္သူေတြက
လွဴခ်င္လြန္းလို႔ အိမ္အေရွ႕မွာေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဦးဇင္းရထားတဲ့ ဆြမ္းထဲကမွ
အပိုင္းကေလး စားၿပီး က်န္တဲ့ဟာကုိ ဦးဇင္းတို႔ ပရဟိတစာသင္ေက်ာင္းမွာ
ကေလးေတြကို စြန္႔လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုလူေတြအမ်ားႀကီးမွာ အက်ိဳးေကာင္း
ရၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ဦးဇင္းက တပည့္ေတြကို တရားျပတယ္။
သူတို႔အေမးေတြ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တရားအားထုတ္တယ္၊
စာေတြ က်က္တယ္။ စာက်က္တယ္ဆိုတာ တစ္ခါတစ္ရံ စာစီစာကုံးလည္း
ျပဳစုတယ္ စာအုပ္ေတြ ပေရာဂ်က္ေတြ လုပ္တာေပါ႔။ ေန႔လည္၊ ေန႔ခင္းမွာ
ဧည့္သည္လာရင္ သူတို႔ ေမးစရာေတြ ေျပာစရာေတြ အကုန္ နားေထာင္ရပါတယ္။
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆရာဝန္လို အေကာင္းဆုံး အကူအညီ ေပးရပါတယ္။
သူတို႔ အိမ္ကိစၥေတြ အကုန္ သည္းခံၿပီး နားေထာင္ရတယ္။
လွ်ိဳ႔ဝွက္ခ်က္ေတြကိုလည္း နားေထာင္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာရဘူး။
လူတိုင္းအတြက္ အေကာင္းဆုံးမိတ္ေဆြျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီလို စိုက္ကိုလိုဂ်စ္
(psychologist) ၊ စိုက္ကိုသယ္ရာပစ္ (psychotherapist) အလုပ္ လုပ္ရပါတယ္။
ညေနမွာ တပည့္ေတြကို ထပ္ တရားေဟာၿပီး ညေန ၈ နာရီ ၉ နာရီေလာက္
အိပ္ရာ ဝင္လိုက္ပါတယ္။
တူမ ~ သူတို႔ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း
အရင္ဘဝ ေနာက္ဘဝဆိုတာလည္း ရွိတယ္ ေနာ္။
ညီ ~ အရင္ဘဝ ေနာက္ဘဝ .. အဲဒါ မရွိဘူးထင္တယ္။
အေဖ ~ အရင္ဘဝ ေနာက္ဘဝ မရွိဘူးေလ။ ဒါ ဘယ္ရွိမလဲ။
ဒီဘဝမွေသေတာ့ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။
တူမ ~ ဟြန္းဇစ္ (ဦးဇင္းရဲ႕လူနာမည္) ေျပာျပမွာေပါ႔။ ဟြန္းဇစ္ ေျပာျပေပးပါလား။
အေဖ ~ ဟုတ္တယ္။ ဟြန္းဇစ္ ေျပာမွာေပါ႔ကြ။ ဟြန္းဇစ္ ေျပာလိုက္။
အရင္ဘဝေနာက္ဘဝ ရွိလား မရွိဘူးလား ေျပာ ေျပာ။
(အဲဒီအခါမွာ ဦးဇင္းအေဖနဲ႔ သူ႔အမ်ဳိသမီး ဖိနပ္ေတြ စီးထားၾကတယ္။
က်န္တဲ့သူေတြ ေျခအိပ္ေတြဝတ္ထားၾကတယ္။)
ျမတ္စြာဘုရားဟာ ရဟန္းေတြ တရားဓမၼကိုေလးစားဖို႔ သင္ေပးပါတယ္လို႔ အစခ်ီလိုက္တယ္။
ဥပမာ ဟိုးေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက ခ်က္ဇ္ႏိုင္ငံကိုေရာက္လာၿပီးျဖစ္တဲ့ အိႏိၵယ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုလိုေပါ့။
အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြမွာ ဦးထုပ္ခၽြတ္ၿပီးမွ ဝင္ၾကရတဲ့ ဓေလ့အတိုင္းပါပဲ တရားေဟာျခင္း ၊ တရားနာျခင္းစတဲ့
အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ဦးထုပ္ေတြ ကက္ဦးထုပ္ေတြကို ခၽြတ္ရပါမယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္
ဆိုရင္ေတာ့ မခၽြတ္ပဲေနခြင့္ရပါတယ္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ မေရာက္ေသးတဲ့ ေနာက္ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံ
တစ္ခုကေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြမွာ ဖိနပ္ေရာ ေျခအိတ္ေရာ ခြ်တ္ရပါမယ္။ ဦးဇင္းလည္း ဖိနပ္နဲ႔
ေျခအိတ္ေတြ မရွိတာမို႔ ဖိနပ္ ေျခအိတ္ စီးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို တရား မေဟာရပါဘူး။
ေနမေကာင္းရင္ပဲ ရပါတယ္။ ေနေကာင္းရင္ေတာ့ ခြ်တ္ရပါမယ္။
အေဖ ~ ဒီမွာ ခ်မ္းတယ္ေလ။
ခြ်တ္ၿပီး တဘက္နဲ႔ ဖုံးလို႔ ရပါတယ္။
အေဖ ~ ဖိနပ္မွာ အေပါက္ေတြပါတာပဲဟာ။ ေလေတာင္တိုးေနေသးတယ္။
ညီ ~ မရဘူး။ တဘက္နဲ႔ ဖုံးမွ ပါ။
အေဖက ဖိနပ္ေတြ ခြ်တ္ၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ဦးဇင္းဆီ မခ်ီၿပီး
ဦးဇင္းဦးေခါင္းအနီးမွာ ေျခေထာက္ကို ထိုးျပပါတယ္။ ဒီမွာ ခၽြတ္လိုက္ၿပီေနာ္။
တရားေဟာမွာသာ ေဟာေတာ့။
ဦးဇင္း ~ ဟုတ္ ေကာင္းပါတယ္။ ေျပာျပဦးမယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ အရင္ဘဝ ေနာက္ဘဝဆိုတာ ရွိပါတယ္။
အရင္က ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ကံႀကိဳးဝိပါက္စနစ္အတိုင္း တစ္ဘဝမွ ေနာက္ဘဝသြားရပါတယ္။ အရင္ဘဝမွာ
မေကာင္းတာ လုပ္ခဲ့ရင္ ေနာက္ဘဝမွာ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ သရဲဘဝ ရလိမ့္မယ္။ အရင္ဘဝမွာ ေကာင္းတာ
လုပ္ခဲ့ရင္၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ - ေနာက္ဘဝမွာ ေကာင္းတဲ့ဘဝ၊ လူနတ္ျဗဟၼာ ဘဝ ရမယ္။
ေနာက္ဘဝမရွိဘူးလို႔ ယုံၾကည္ရင္ မိစၦာဒိ႒ိလို႔ ေခၚပါတယ္။
မိစၦာဒိ႒ိေၾကာင့္ ငရဲျဖစ္ျဖစ္ တိရစၦာန္ျဖစ္ျဖစ္ ဘဝ ရဦးမယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိစၦာဒိ႒ိကို ေရွာင္ပါအေဖ။

မိစၦာဒိ႒ိေၾကာင့္ ဘယ္လို ငရဲဘဝရမလဲဆိုတာ ေသဆုံးသြားတဲ့ အခါ မိစၦာဒိ႒ိကို
စြဲလမ္းမႈ ဥပါဒါန္ထားရင္ အဲ့ဒီစြဲလမ္းမႈဥပါဒါန္ဆိုးေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝကူးရမယ့္အခါ
အမွန္ကို ျမင္ေတာ့ လန္႔လာၿပီး အဲဒီ ထိတ္လန္႔လာမႈေၾကာင့္ ငရဲက်ဦးမယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ေသခါနီးမွာ ကိုယ့္ဘဝမွာ ေကာင္းတာေတြလုပ္ခဲ့ရင္
အလုပ္အေကာင္း ပုညကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို စိတ္မွာ ေတြးလိုက္ရင္
အရင္ဘဝကိုလည္း အမွန္အကန္ယုံၾကည္ရင္ လူဘဝ နတ္ဘဝ ရဦးမယ္။
အရင္ဘဝလည္း ရွိပါတယ္၊ ေနာက္ဘဝလည္း ရွိပါတယ္။
ညီ ~ ဟြန္းဇစ္ေျပာတာ ေထ့လိုက္တာေပါ႔ေနာ္။
ေဟ့ ေနာက္ဘဝ ယုံၾကည္ရင္ လူနတ္ျဖစ္တယ္။ မယုံရင္ ငရဲက်မွာကြ။
အေဖ ~ ဟုတ္တယ္။ မွန္တယ္။ ဒါ ငါေလ့လာထားတဲ့ ႐ူပေဗဒသီအိုရီနဲ႔ ညီတယ္။
႐ုပ္မွာ ႐ွဳေထာင့္ (ဒိုင္မင္ရွင္ dimensions) ဆယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ x, y, z, နဲ႔
အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ဒိုင္မင္ရွင္ ေလးခု မကဘူး။ ၁၂မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ၃၆လည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္၊
ဒါေပမယ့္ ပညာရွင္ေတြက မေရတြက္ရေသးဘူး။ အိုင္းရွတိုင္း႐ူပေဗဒပညာရွင္က
ေတာ့ ႐ွဳေထာင့္ ၁၂ခု ေရတြက္ၿပီသာ။ နင္းတို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘယ္လိုသိလဲ ေျပာ။
နင္တို႔က ဒီဒိုင္မင္ရွင္ေတြကို တရားအားထုတ္တဲ့အခါ ကုိယ့္ဘာသာဝင္စားႏိုင္တယ္
မဟုတ္လား။
ဦးဇင္း ~ ဗုဒၶဘာသာမွာ ရဟန္းေတြက စ်ာန္ဆိုတာ ဝင္စားႏိုင္ပါတယ္။
ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ၊ စတုတၳစ်ာန္ ဝင္စားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ နိဝရဏငါးပါးကို
ႏွိပ္ကြပ္ၿပီးမွ ျဖစ္ပါတယ္။ နီဝရဏငါးပါးမွာ (၁) ကာမဂုဏ္မွီဝဲခ်င္စိတ္ရွိျခင္း၊
(၂) စိတ္ဆိုးျခင္း၊ (၃) ပင္ပန္းျခင္း၊ (၄) စိတ္မတည္ျငိမ္းျခင္းနဲ႔ (၅) ယုံမွားသံသယ
ရွိပါတယ္။ ဒီနီဝရဏငါးပါးကို ႏွိပ္ကြပ္ၿပီး လကၡဏာငါးခ်က္နဲ႔ ပထမစ်ာန္
ေအာင္ပါတယ္ - (၁) အာ႐ုံကို ကိုင္ျခင္း၊ (၂) အာ႐ုံကို ခြဲျခားသိျမင္ျခင္း၊
(၃) စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ (၄) ေအးေဆးတရားအားထုတ္ႏိုင္ျခင္းနဲ႔
(၅) အာ႐ုံတစ္ခုတည္းရွိတယ္ဆိုၿပီး အာ႐ုံတစ္ခုတည္းစိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီပထမစ်ာန္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး အာ႐ုံကို ကိုင္ျခင္းနဲ႔ အာ႐ုံကို ခြဲျခားသိျမင္ျခင္း
လကၡဏာႏွစ္ခ်က္ကို စြန္႔ရပါတယ္။ စြန္႔ၿပီး ဒုတိယစ်ာန္ရပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈလည္း စြန္႔ၿပီး တတိယစ်ာန္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့
ေအးေဆးတရားအားထုတ္ႏိုင္ျခင္းကိုလည္း စြန္႔ၿပီး အာ႐ုံတစ္ခုတည္းရွိတယ္ဆိုၿပီး
အာ႐ုံတစ္ခုတည္းစိုက္ျခင္းႏွင့္ ဥေပကၡာ ျဖင့္ စတုတၱစ်ာန္ရပါတယ္။
စတုတၳစ်ာန္ရၿပီး စ်ာန္ ပ်ံ လို႔ရပါတယ္။ ေျမ၊ ေရ၊ ေလ၊ မီး ေျပာင္းလဲၿပီး
တန္ခိုးဣဒၶိအျဖစ္ ျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ေလကို ေျမလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး စ်ာန္ပ်ံနိုင္ပါတယ္။
ေျမကို ေရလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေျမထဲ ဝင္လိုက္ၿပီး ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ျပန္ေပၚလို႔
ရပါတယ္။ ေရကို ေျမလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေရမ်က္ႏွာေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။
နံရံ၊ ေတာင္စသည္ ေလလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး နံရံ၊ ေတာင္ေတြကို အကန္႔အသတ္မရွိ
သလို ျဖတ္လို႔ရပါတယ္။ အရင္ဘဝေတြကို မွတ္မိႏိုင္ပါတယ္။ သူတပါးစိတ္ကို
သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါ စတုတၱစ်ာန္ေက်ာ္ၿပီး က်င့္ႏိုင္မယ့္ စိတ္အစြမ္းေတြပါ အေဖ။
အေဖ ~ ဟုတ္ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါလူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရႏိုင္ၾကတယ္။
မထူးဆန္းဘူး။
ဦးဇင္း ~ စိတ္စြမ္း အနည္းငယ္ေလာက္ရနိုင္တဲ့သူေတြနွင္႔ မႏႈိင္းယွဥ္ရဘူးအေဖ။
စိတ္စြမ္းအင္ေတြက အမ်ိဳးစုံ ရွိပါတယ္။ နီဝရဏငါးပါးကို မႏွိပ္ကြပ္ဘဲ တစ္ခ်ိဳ႔က
အရင္ဘဝသိႏိုင္တယ္ သူတစ္ပါးစိတ္သိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မွားတတ္တယ္။
ဒါအားလုံး ပထမစ်ာန္မေရာက္ခင္ ေအာင္ပါတယ္။ ငါေျပာတာဟာ စတုတၱစ်ာန္
ေက်ာ္ၿပီး ေအာင္ထားတဲ့ စိတ္စြမ္းေတြပါ။
အေဖ ~ ငါ႔သားမွာလည္း လုပ္တတ္တာေပါ႔ေနာ္။
ဦးဇင္း ~ သားမွာဒါမရွိပါဘူး။ ပထမစ်ာန္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ သားတို႔ ရဟန္းေတြမွာ
ဒီအစြမ္းေတြထက္ ပိုစြမ္းတဲ့ ပိုျမင့္ျမတ္တဲ့ အစြမ္းတစ္မ်ိဳးရေအာင္ က်င့္ရပါတယ္
အေဖ။ အဲဒီအစြမ္းနဲ႔ ဒီအစြမ္းေတြႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ ဒီအစြမ္းေတြက အေပါစား
ဘာမွမထူးပါဘူး အေဖ။ အျမင့္ျမတ္ဆုံး စိတ္စြမ္းက ဘယ္ဟာလဲဆိုေတာ့ ခုနက
စ်ာန္ေတြရတဲ့အခါ နီဝရဏငါးပါးကို ႏွိပ္ကြပ္ရတာပဲ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔
ေတြ႔ၿပီး ကာမဂုဏ္မွီဝဲခ်င္စိတ္ေပၚလာရင္ အရင္က ေျပာျပခဲ့တဲ့ အဲဒီစိတ္စြမ္းေတြ
အကုန္ ေပ်ာက္သြားတယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ ေပၚလာၿပီး
စိတ္စြမ္းအင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဦးဇင္းတို႔မွာ အလြန္ ျမင့္ျမတ္တဲ့
စြမ္းရည္ ရွိပါတယ္ - နိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။ နိဗၺာန္ေအာင္ျမင္ရင္ နီဝရဏငါးပါး
မေပၚလာေတာ့ဘူး။ လုံးဝဖယ္လိုက္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့
အတိုင္း ဒါအျမင့္ျမတ္ဆုံး အႀကီးဆုံး စိတ္စြမ္းအင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ပိုႀကီးတဲ့
ေအာင္ျမင္ျခင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
အေဖ ~ စ်ာန္ေတြ ေလးဆင့္ပဲ ရွိလား။
ဦးဇင္း ~ စ်ာန္ေတြ ရွစ္ဆင့္ ရွိပါတယ္။
အေဖ ~ ကဲေျပာ။ က်န္တဲ့ ေလးဆင့္ ေျပာေလ။ ငါ ဖိနပ္ေတြ ခြ်တ္ထားတယ္။
ဦးဇင္း ~ ဟုတ္ကဲ႔။ ေျပာပါမယ္။ ငါးဆင့္ေျမာက္ဟာ အာကာသ(ကြက္လပ္)
အကန္႔အသတ္မရွိျခင္း။ ေျခာက္ဆင့္ေျမာက္ဟာ ဝိညာဏ္အကန္႔အသတ္မရွိျခင္း။
ခုနစ္ဆင့္ေျမာက္က ဘာမွမရွိျခင္းနဲ႔ ရွစ္ဆင့္ေျမာက္က သညာ(သိျမင္နားလည္ျခင္း)
ရွိ မရွိ မသဲကြဲႏိုင္ေသာအဆင့္ျဖစ္ပါတယ္။
အေဖ ~ အာကာသ(ကြက္လပ္) အကန္႔အသတ္မရွိျခင္းနဲ႔
ဘာမွမရွိျခင္း ဘာလို႔ မတူရတာလဲ။
ဦးဇင္း ~ ဒါကိုယ့္ဘာသာ ေအာင္ျမင္မွ သိမယ္ အေဖ။ ေျပာျပႏိုင္မယ့္ဟာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ေအာင္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာသိမယ္။ ငါမွာလည္း မရွိပါ။
အေဖ ~ ဟုတ္။ ရတယ္ေလ။ ဒါ မင္းက ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း စ်ာန္ ၈ ပါးလုံး
ရမွာေပါ႔ေလ။ အႏၱရာယ္ေဘးဒဏ္မျဖစ္ရင္ ငါရွိမယ္။ နားေထာင္မယ္။
ဦးဇင္း ~ ငါလည္း ဒါ ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မေျပာျပႏိုင္ဘူးအေဖ။
အေဖက ရဟန္းဝတ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ က်င့္လိုက္ပါ။
အေဖ ~ ငါရဟန္းမဝတ္ခ်င္ဘူး။
စာအုပ္ေတြမွ ႐ူပေဗဒသီအိုရီဖတ္ရတာနဲ႔ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။
ဦးဇင္း ~ ရဟန္းအျဖစ္လည္း စာအုပ္ေတြဖတ္လို႔ ရပါတယ္။
အေဖ ~ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ ကာမဂုဏ္ေတြလည္း မစြန္႔လႊတ္ခ်င္ဘူး။
ဦးဇင္း ~ ရပါတယ္အေဖ။ ေအးေဆးပဲ။ ကိစၥမရွိပါဘူး။
အေဖ ~ ကဲ သား ေနာက္အခါ ခ်က္ဇ္ႏိုင္ငံကို ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေရာက္မလဲ။
ဦးဇင္း ~ ေနာက္ႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ မတ္ခ်္လ ေတြ ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။
ရဟန္းကို ပင့္ဖိတ္မွပဲ ခရီးထြက္ရပါတယ္။ ပင့္ဖိတ္တယ္ဆိုတာ ေလယာဥ္လက္မွတ္
နဲ႔ တျခားလုိအပ္တာအကုန္ လွဴဒါန္းေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္တဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ရွိရင္ပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။
အေဖ ~ ေၾသာ္ရပါတယ္။ ငါလည္း ဆင္းရဲေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္ေရာက္တဲ့အထိ
ပိုက္ဆံေတြစုလိုက္ဦးမယ္။ မင္းကို ငါ ေနာက္ႏွစ္ ပင့္လိုက္မယ္။ ဘယ္ေလာက္
က်မလဲ။
ဦးဇင္း ~ မသိဘူး အေဖ။ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ စီစဥ္ၿပီး အီးေမးလ္နဲ႔
ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိုပဲ ပို႔ၾကတယ္ အေဖ။ ညီမဆီ ေမးလိုက္ပါ၊
ဒီတစ္ေခါက္မွာ သူပင့္ဖိတ္ပါတယ္။
အေဖ ~ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က မင္းလႊတ္လိုက္တဲ့ မိန္းကေလးလာတယ္။
ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ယူလာတယ္။ မင္းလိပ္စာလည္း ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဘယ္ထားလိုက္မိလဲမသိေတာ့ဘူး။ မင္းက ဒီ (နဂါး႐ုံ)ဆင္းတုေတာ္ကို
ရွင္းျပမယ္တဲ့။
ဦးဇင္း ~ ဟုတ္တယ္ အေဖ။ ဒါ အေဖ့အတြက္ ဆိုင္မွာ ေရြးၿပီး သူကတစ္ဆင့္
ပို႔ထားပါတယ္။ ဒါ နဂါး႐ုံဆင္းတုေတာ္။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး
မိုးရြာတဲ့တစ္ေန႔ နဂါးမင္းႀကီးက သူ႔အၿမီးကို ခုနစ္ႀကိမ္ရစ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားအတြက္
ပလႅင္ျပဳလုပ္ေပးပါတယ္။ သူ႔ပါးျပင္းေထာင္လိုက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို မိုးေရမွ
ကာကြယ္ပါတယ္ အေဖ။
(ဦးဇင္းအဲဒီည ဦးေလးအိမ္မွာ အိပ္မလို႔ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ ဦးေလးလာၿပီး
ဦးေလးအိမ္သြားရပါတယ္။ ဦးဇင္းအေဖ တိုက္ခန္းမွာ ေနလို႔ ရဟန္းတို႔ ဝိနည္းနဲ႔
အိပ္လို႔ မသင့္ပါဘူး။ တိုက္ရဲ႕ ေခါင္မိုးေအာက္တြင္ အမ်ိဳးသမီး ရွိရင္ ညမွာ
တစ္ၿပိဳင္နက္ လဲေလ်ာင္းရင္ အာပတ္သင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းက
တိုက္ခန္းမွာ အိပ္ရရင္ တစ္ညလုံး မလဲေလ်ာင္းပဲ ေနရပါတယ္။
ဦးေလးအိမ္မွာ ကား႐ုံ သပ္သပ္ရွိတယ္ အဲဒီမွာ ဦးေလးက ဝိနည္းနဲ႔အညီ
အိပ္ရာ စီစဥ္ေပးပါတယ္။)
ေနာက္တစ္ရက္မွာ ဦးဇင္းက အိုင္ဒီကဒ္ (ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္) နဲ႔
ပတ္စ္ပို႔ အသစ္ေတြကို ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမမွာ လာယူတဲ့အခါ အေဖလည္း လာပါတယ္။
အိုင္ဒီကဒ္အေဟာင္းက အေဖဆီမွာရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးဇင္းက ပရာဟာ
(Prague) ၿမဳိ႕ေတာ္ နဲ႔ လိဘယ္ရက္စ္ (Liberec)ၿမဳိ႕မွာ တရားေဟာရမယ္ဆိုေတာ့
သူလည္း လိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ရက္မွာ ပရာဟာကို အေဖက ပင္ပင္ပန္းပန္း မီးရထားနဲ႔ ခရီးထြက္ၿပီး
ဦးဇင္းရဲ႕ တရားပြဲမွာ လာနားေထာင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ရက္မွာလည္း
လိဘယ္ရက္စ္ကို အေဖက တစ္ရက္လုံး ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ခရီးထြက္ၿပီး
ဦးဇင္းရဲ႕တရားပြဲမွာ လာနားေထာင္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ရက္မွာေတာ့ ဦးဇင္း
ဆြီဒင္ႏိုင္ငံသြားရမယ့္ရက္ပါ။ ေလဆိပ္ကို အေဖလာႏႈတ္ဆက္ပါတယ္
ကူညီလည္း ေပးပါတယ္။ ေနာက္အခါ ခ်က္ဇ္ႏိုင္ငံကို ပင့္ဖိတ္မယ္လို႔ ေျပာၿပီး
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
ဦးဇင္းရဲ႕ အေဖကို မဂ္ဖိုလ္လမ္းျပဖို႔ အေကာင္းဆုံး အခြင့္အေရးရသြားပါၿပီ။
စာကို ပိုေခ်ာေအာင္ျပင္ထားခဲ့တဲ့ Ei Ei Thike နဲ႔ ဆု ရည္ မြန္ တုိ႔ကို
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေဆာင္းပါးရွင္ - Ashin Sarana
> သာသနာျပဳခရီး > အေဖနဲ႔ေတြ႔ဆုံျခင္း > ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွအေဖနဲ႔ေတြ႔ျခင္း
source:themeltingpot4u