ကၽြႏု္ပ္၏ တစ္ေထာင့္တစ္ညပုံျပင္မ်ား အပုိင္း(၂)

ကၽြႏု္ပ္၏ တစ္ေထာင့္တစ္ညပုံျပင္မ်ား အပုိင္း(၂)
================================

   အင္း ဆရာမေလးေတြနဲ႔ ေရစက္မကုန္ေသးေတာ့ က်ေနာ္ ပန္းဆုိးတန္းက မီဂန္ျမန္မာ
အခမဲ့က်န္းမာေရးဝန္ေဆာင္မႈစင္တာ ေရာက္သြားေတာ့လဲ ဆရာမေလးေတြ ၇ ေယာက္
ေတာင္ ႀကဳံရျပန္ေရာ။ သူတုိ႔တေတြလဲ သူနာျပဳတစ္ပုိင္းပါပဲ။


   အဲဒီတုန္းက ဆရာမေတြက မဇာဇာျမင့္သူ၊ မႏွင္းႏုဝါ၊ မခင္ခ်ဳိဆက္၊ မသႏၲာ
မတင္နီလာေဇာ္နဲ႔ မေမဇင္သက္၊ မခ်စ္ခ်စ္ အားလုံး (၇)ေယာက္ေပါ႔။
မခ်ဳိခ်ဳိလင္းနဲ႔ မႏွင္းႏွင္းသူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆရာမႏွင္းႏုဝါ
ၾသဂုတ္လထဲမွာ ထြက္သြားၿပီးမွ ေရာက္လာတဲ့ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ပါ။ (ပုံ)
၂၀၁၄-ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ(၁၄)ရက္ေန႔မွာ ပန္းဆုိးတန္းမီဂန္ျမန္မာစင္တာ
စဖြင့္တာျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္သြားတာ ဇန္နဝါရီ(၃၀)ရက္ေန႔မွပါ။
   Migun Thermal Massage Bed ဆုိတာ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္စၿပီး သုံးဖူးခဲ့တာပါ။
က်ေနာ့္လုိ အထိုင္မ်ားလုိ႔၊ ကုိလက္စထေရာေတြမ်ားလုိ႔ ႏွလုံးေသြးေၾကာေတြက်ဥ္း
ခ်င္သလုိျဖစ္ၿပီး ႏွလုံးအားစုိက္ ညွစ္ေနရတဲ့သူေတြအဖုိ႔ေတာ့ အင္မတန္သင့္ေတာ္တဲ႔
ကုတင္ေလးေတြဆုိတာ သုံးရင္းနဲ႔ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် သိလာရပါတယ္။

   အဲဒီ Migun Thermal Massage Bed ေလးေတြကထုတ္ေပးတဲ့ Far infrared Ray နဲ႔
Negative Ions ေတြက က်ေနာ္တုိ႔လူသားေတြ က်န္းမာေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးပါ
တယ္ဆုိတာ သုံးရင္းနဲ႔ သိလာရပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိေတာ့ က်ေနာ္တင္ျပၿပီး
သားမုိ႔ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး... ခု မေျပာရေသးတဲ့ ဆရာမေလးေတြ အေၾကာင္းပဲေျပာ
မွာပါ။ မေျပာဘူးဆုိေပမယ့္ ေျပာရဦးမယ္... ဘာစက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုတ္ကုန္ေတြအားလုံးမွာ
Trade Name နဲ႔ Model ေတြရွိပါတယ္။ က်ေနာ္သြားသုံးတဲ႔ ပန္းဆုိးတန္းက်န္းမာေရး
စင္တာရဲ႕ Trade Name ကေတာ့ MIGUN ေပါ႔။ Thermal Massage Bed Model က
HY-7000 နဲ႔ HY-4000 Alpha ဆုိၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးအသုံးျပဳပါတယ္။

   စသုံးၿပီးတာနဲ႔ တစ္ပတ္အတြင္းမွာကုိ သိသာပါတယ္။ ကုိယ့္ေသြးလွည့္ပတ္မႈကုိ ဒုကၡ
ေပးၿပီး ပိတ္ဆုိ႔ခ်င္ေနတဲ့ အဆီပုိေတြ တျဖည္းျဖည္း က်ဆင္းသြားတာနဲ႔ နည္းနည္းဆုိ
တာေတာင္ ေနရထုိင္ရတာ သိသိသာသာကုိ ေပါ႔ပါးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ စက္ေတြကုိ
သေဘာက်လုိ႔ တစ္ရက္ကုိ ႏွစ္ခါေလာက္ သုံးခ်င္ေပမယ့္ အမ်ားအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထား
တဲ့ ပရဟိတ စင္တာေတြျဖစ္ေလေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ တေန႔ထဲမွာ ႏွစ္ႀကိမ္ေတာ့
သုံးလုိ႔ မရႏုိင္ဘူးေပါ႔။ အဲ.. ႏွစ္ႀကိမ္မသုံးရတာက သိပ္ျပႆနာမရွိေပမဲ့ တခါတေလမွာ
ကုိယ္ကေနာက္က်ရင္ စင္တာမွာလူမ်ားၿပီး ေနရာမရတဲ့အခါဆုိရင္ေတာ့ တစ္ႀကိမ္ေတာင္
သုံးခြင့္မရလုိက္တဲ့ ေန႔ေတြရွိလာေတာ့ အခက္ေတြ႕တာေပါ႔။ ကုိယ္ကလဲ ကိုယ့္ေဝဒနာနဲ႔
အဆင္ေျပတာမုိ႔ သုံးခ်င္ေပမယ့္ သုံးခြင့္မရတဲ့ေန႔မ်ဳိးေတြ ႀကဳံလာေတာ့... အုိ ရန္ကုန္မွာ
ေနတဲ့သူပဲ... တိတ္တိတ္ေလးဖြင့္ထားတာေတာင္ ေတြ႕ေအာင္ရွာႏုိင္ေသးတာပဲ ( အဲ
စကားအျဖစ္ေျပာတာေနာ္... ဘာလဲလုိ႔ ထပ္မေမးၾကပါနဲ႔) ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးတင္ၿပီး ဖြင့္ထား
တဲ့ Migun ဆုိတဲ့နာမည္ တျခားလဲ ရွိခ်င္ ရွိေနဦးမွာပဲဆုိၿပီး ရွာလုိက္ေတာ့.. အလုံမွာ
တစ္ခု သြားေတြ႕ပါတယ္။

   အလုံ Migun စင္တာကလဲ ဖြင့္တာမၾကာေသးတာရယ္၊ လာသုံးမယ့္သူ အနီးအနားက
သိပ္မရွိတာရယ္ေၾကာင့္ အဲဒီစင္တာမွာေတာ့ အၾကာႀကီးမေစာင့္ရပဲနဲ႔ စက္ေတြသုံးရေတာ့
ထန္းလ်က္ေတြ႕တဲ့ ကရင္ႀကီးျဖစ္သြားတာေပါ႔။ အဲဒီစင္တာမွာေတာ့ ဆရာမေလးေတြ
ေလးေယာက္ရွိတယ္။ မယဥ္မာ၊ မသဥၨာ၊ မေအးေအးေမာ္နဲ႔ မစုလႈိင္ၿဖဳိး တုိ႔ေပါ႔။ အဲဒီ
အလုံစင္တာကုိေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၇-ရက္ေန႔မွာ စၿပီး သြားသုံးျဖစ္ပါတယ္။
   ဒီလုိနဲ႔ ကုိုယ့္ေဝဒနာနဲ႔ အံကုိက္ျဖစ္ေနတဲ့ Migun Thermal Massage Bed ေတြကုိ
မနက္ပုိင္း အလုံစင္တာမွာသုံးၿပီး ေန႔လည္ပုိင္း ပန္းဆုိးတန္းမွာ သြားသုံးျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ကုိ ဆရာမေတြ စိတ္ဆုိးမယ္ဆုိလဲ ဆုိးခ်င္စရာေကာင္းတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။
ခုလဲၾကည့္ေလ.. မနက္ပုိင္းအလုံမွာသုံးလာၿပီး ေန႔လည္ပုိင္း ပန္းဆုိးတန္းစင္တာေရာက္
တဲ့အခါ စက္ႀကီးသုံးခ်င္ေတာ့ (စက္ႀကီးဆုိတာ HY-7000 ကုိေျပာတာပါ) ဆရာမေလး
ေတြေရွ႕မွာ ဒီစက္မွမသုံးရရင္ ခုပဲ ေဝဒနာေတြ တုိးေတာ့မယ့္ပုံေလး ေနျပရတာေပါ႔။
အဲဒီအခါ ဆရာမေလးေတြ စက္ႀကီးေပၚ တင္ေပးရွာပါတယ္။ အမွန္တကယ္ကေတာ့
တစ္ပတ္မွာ စက္ေလး(HY-4000)ကုိ ငါးရက္သုံးၿပီးမွ စေနေန႔မွာ စက္ႀကီးတလွည့္
ေပးသုံးတာပါ။ ၾကားရက္ပ်က္ရင္ မသုံးရပါဘူး။ က်ေနာ္ကသာ သုံးခ်င္တာနဲ႔ ဆရာမေတြ
ကုိ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးလုိက္၊ လူမမာဟန္ေလးလုပ္လုိက္နဲ႔ ေယာက္်ားမာယာေတြေလ..
တကယ္ေတာ့ မနက္ပုိင္း အလုံမွာတစ္ခ်ိန္ သုံးခဲ့ၿပီးၿပီေလ.. ႏွစ္ႀကိမ္ဆုိ ပုိျမန္ျမန္
သက္သာလာမယ္ဆုိတာကုိ သိေနတာကုိး...
ခုေတာ့ ဒီစာေရးရင္းနဲ႔ ေပၚကုန္ၿပီ။ အခြင့္သာရင္ေတာ့
ဆရာမေတြ ဝုိင္းသမ,တာ  ခံရဦးေတာ့မယ္..ဟီး..:-)

   တကယ္ေျပာတာပါ။ အဒီ Migun Thermal Massage Bed ေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕
က်န္းမာေရးကုိ ထူးထူးျခားျခား တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္တာ
ဆုိေတာ့ ဘယ္မသုံးခ်င္ ရွိပါ႔မလဲဗ်ာ... ဒါေပမယ့္ ေစာေစာကေျပာသလုိ စင္တာဖြင့္စ
ဆုိေပမယ့္ လူေတြကမ်ားလုိ႔ ကုိယ္နဲ႔နီးတဲ့ ပန္းဆုိးတန္းစင္တာမွာ သုံးခြင့္မရတဲ့အခါ
အလုံထိေျပးၿပီး သုံးရေတာ့တာေပါ႔။ စက္ေတြသုံးရင္းလဲ သတိထားၾကည့္မိေတာ့
တုိက္ဆုိင္တာေလးတခု သြားသတိထားမိတယ္။ ျမန္မာေတြရဲ႕ေရွး႐ုိးစကားေလးတစ္ခု
က စေနနဲ႔ဗုဒၶဟူး ႐ူးေတာင္ ထမင္းမငတ္ဘူးဆုိတာ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး
စေနန႔ဲဗုဒၶဟူးကုိလဲ မိတ္ဖက္နာမ္ေတြလုိ႔ သတ္မွတ္ထားၾကတာ ဆုိေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္
ဆုိင္ Migun Thermal Massage Bed ႏွစ္မ်ဳိးကလဲ HY-7000 နဲ႔ HY-4000 ဆုိေတာ့
ဘက္ညီတဲ့အတြဲေပါ႔။ ေနာက္ ဆရာမေလးေတြ ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့လဲ အလုံစင္တာ
မွာက ေလးေယာက္၊ ပန္းဆုိးတန္းစင္တာမွာက ခုႏွစ္ေယာက္... အုိး ေပါင္းလုိက္ေတာ့
ဆယ့္တစ္မီးၿငိမ္းၿပီဆုိၿပီး ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ေက်နပ္ေနတာေပါ႔။ တကယ့္ကုိလဲ
ဆယ့္တစ္မီးၿငိမ္းပါတယ္။ ေရာဂါ ေဝဒနာဆုိတာ နာတာရွည္မေျပာနဲ႔ အာဂႏၲဳေရာဂါလုိ
ခဏတျဖဳတ္ေလးျဖစ္တတ္တဲ့ သြားကုိက္တာတုိ႔၊ မ်က္ႏွာမွာဝက္ၿခံေပါက္တာတုိ႔ေလာက္
ကုိေတာင္ ျဖစ္ခ်ိန္မွာ အေတာ္ခံစားဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒီေဝဒနာေလးေတြ ေပ်ာက္ကင္းသြား
ရင္ေတာင္မွ အေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ေသြးေတြတုိးၿပီး ႏွလုံး
နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဝဒနာေတြ ခံစားေနရတဲ့က်ေနာ့္မွာ ေဝဒနာေတြလဲ သက္သာသြားေရာ
ဘယ္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာဘဲ ရွိပါ႔မလဲဗ်ာ။ ကုိယ္က်န္းမာလုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနရင္ ငပိရည္နဲ႔
စားေနရလဲ စိတ္မညစ္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ. အဲ မက်န္းမာရင္ေတာ့လား ငါးပိရည္ေတာင္မွ စားပါ
လုိ႔ ဘယ္ဆရာဝန္မွ ေထာက္ခံေနမွာမဟုတ္တာ အေသအခ်ာပဲေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္လဲ
က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္ႀကီးတစ္ပါးရယ္လုိ႔ ဆုိ႐ုိးရွိခဲ့ၾကတာကုိး။

   က်ေနာ္ 2014-ခုႏွစ္ သုံးလပုိင္းနဲ႔ ေလးလပုိင္းေလာက္ကုိ စင္တာႏွစ္ခုစလုံးမွာ
သြားသုံးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ရွိတဲ့ေရာဂါေတြက ယူပစ္လုိက္သလုိ ေပ်ာက္သြားတာမ်ဳိး
ျဖစ္ေနေတာ့ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာဗ်ာ.. ဆရာ၊ ဆရာမေတြကစလုိ႔ ကုိရီးယားက မီဂန္
ကုမၸဏီ ဥကၠဌႀကီးတုိင္ေအာင္ လွမ္းၿပီး ေမတၱာပုိ႔မိတဲ့ အထိပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္သာ က်ေနာ့္မွာ ပုိပုိလွ်ံလွ်ံေငြေလးသာ ရွိေနခဲ့မယ္ဆုိရင္
ဆရာ၊ ဆရာမေတြအားလုံးကုိ အုိင္ဖုန္းတစ္လုံးစီေလာက္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးျဖစ္ခဲ့မွာ။
ေစတနာကုိေျပာတာပါ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ေငြပုိလွ်ံဘုိ႔မေျပာနဲ႔
လုိတဲ့ေငြေတာင္ရွိတာမဟုတ္ေတာ့ အေကာင္အထည္ မေဖာ္လုိက္ရဘူးေပါ႔။

   စ, စ သုံးျဖစ္တဲ့ ႏွစ္လေလာက္မွာေတာ့ ဆရာမေလးေတြန႔ဲ မ်က္မွန္းတန္းမိ႐ုံေလးပဲ
ရွိေသးတာ သိပ္မခင္ေသးဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ကုိ သြားေနာက္
မိေတာ့မလုိ႔။ အက်င့္ကပါေနတာ.. မနည္းဘရိတ္အုတ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က စင္တာ
မွာ စက္သုံးတဲ့သူေတြက ကုိယ္သုံးရမဲ့ စက္နံပါတ္ကေလးေတြကုိ တုိကင္ယူၿပီး သုံးၾကရ
ေတာ့ စက္ေပၚတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမေလးေတြက အဲဒီတုိကင္ေတြ လိုက္သိမ္ၾက
တယ္ေလ။ စက္သုံးရင္ ကုိယ့္ရဲ႕တုိကင္ကုိ ကုတင္ေခါင္းရင္းနားမွာ တင္ထားေပရတယ္။
အဲဒါကုိ ဆရာမေလးေတြက လုိက္ၿပီးသိမ္းေပါ႔။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ့္တုိကင္ကုိ စာအုပ္ၾကား
ထဲညွပ္ၿပီး အိပ္ထဲထည့္ထားေတာ့ ကုတင္ေပၚတင္ဘုိ႔ေမ့သြားတယ္။ လာသိမ္းတဲ႔
ဆရာမေလးက “ အေဖႀကီး တုိကင္ေရာ ”
က်ေနာ္ “ ေပးလုိက္ၿပီေလ ” လုိ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေျပာလုိက္တယ္။
ဆရာမ “ မေပးရေသးပါဘူး ” ဆုိၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး တျခားကုတင္ေတြလုိက္သိမ္းေနတယ္။
က်ေနာ့္ကုိေတာ့ နဲနဲစိတ္ကြက္သြားတဲ့ပုံပဲ။ က်ေနာ္က စ, ခ်င္တာနဲ႔ အိမ္ယူသြားၿပီး
ေနာက္ေန႔မွျပန္ေပးမယ္လုိ႔ ပထမေတာ့ စိတ္ကူးမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ အရင္
ဆရာမေတြေနာက္ခဲ့တာ သြားသတိရၿပီး အင္း မျဖစ္ေသးပါဘူးေပါ႔။ ကုိယ္က ေနာက္လုိက္
မိတာ ေတာ္ၾကာ ဆရာမေလးစိတ္ညစ္သြားရင္ ငါမေကာင္းျဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး တုိကင္
ကုိ ထုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ သူက ရွိသမွ်ကုတင္ေတြ တစ္ခုခ်င္းလုိက္သိမ္းေနတာဆုိေတာ့
က်ေနာ္မေပးရေသးတာ အေသအခ်ာ သိေနတာမုိ႔ က်ေနာ္သိသိႀကီးနဲ႔ လိမ္ေနတယ္
ဆုိတာကုိ ဆရာမေလး သိတာေပါ႔။ က်ေနာ္သာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနာက္မိလုိက္ရင္
အဲဒီဆရာမေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ မ်က္ေစာင္းပဲခဲမလား၊ ပြစိ ပြစိပဲ ေျပာက်န္ခဲ့မလားေတာ့
မသိဘူး။ က်ေနာ္ကလဲ မေကာင္းဘူး စ,ခ်င္၊ ေနာက္ခ်င္တတ္တာကုိး။
အဲဒီဆရာမေလးက ဘယ္သူလဲဆုိတာ သိခ်င္လား..
နာမည္နဲ႔ေတာ့ မေျပာႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ..
ေနရပ္ေလးနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ မအူပင္ သူေလးေပါ႔။

ေနာက္တစ္ေယာက္လဲ ဒီလုိပဲ က်ေနာ္အရမ္း စ, ခ်င္၊ ေနာက္ခ်င္တာ။ အေၾကာင္းသိလုိ႔
သာ စိတ္မဆုိး ရွိခ်င္ရွိမယ္။ အေၾကာင္းမသိပဲ သြားစရင္ေတာ့လား ျပႆနာေတြ ျဖစ္
ကုန္မွာေပါ႔။ အဲဒီဆရာမလဲ နာမည္ မေျပာပါဘူး။ သူလား လက္ပံတန္းသူလုိ႔ေျပာတာပဲ။
က်ေနာ့္မွာလဲ အဂၤါသမီး ညီမတစ္ေယာက္ရွိေတာ့ သိတာေပါ႔။ အဂၤါသမီးတုိ႔မ်ား စိတ္
ေကာက္ၿပီဆုိလုိ႔ကေတာ့ မီးရဲရဲေပးၿပီး ေပတုံးေပၚတင္ထုရင္ေတာင္မွ ေျဖာင့္ေအာင္
မနည္းလုပ္ရတာ။ ႏုိ႔မုိ႔လုိ႔ကေတာ့ ေကာက္ေကာက္ႀကီးနဲ႔ ေနေရာပဲ။ အဂၤါသမီးေတြ
အေၾကာင္း က်ေနာ္သိေနလုိ႔ သူလဲသက္သာသြားတယ္။ အဂၤါသမီးေတာ့ က်ေနာ္
မေနာက္ရဲဘူး။ က်ေနာ့္ညီမေတြထဲမွာ တနလၤာသမီးလဲ ရွီတာပဲ။ သူတုိ႔ကေတာ့
ေအးေအးႀကီးေတြ...
   က်န္တဲ့ဆရာမေလးေတြလဲ ေအးေအးေတြမ်ားပါတယ္။ စင္တာလာာမွ်သူေတြကုိ
အမ်ဳိးသားေတြဆုိ အေဖႀကီးဆုိၿပီးသူတုိ႔ကေခၚၾကတာေလ... အဲလုိ လူတုိင္းကုိ ေခၚေနက်
မုိ႔သာေခၚၾကတာပါ။ တကယ္က က်ေနာ္နဲ႔ သူတုိ႔အသက္က မတိမ္းမယိမ္းေလးပါပဲ။
ဆရာမေလးေတြ အေဖေတြသာ က်ေနာ့္ျမင္ရင္ အကုိႀကီးလုိ႔ပဲ ေခၚၾကမွာ။

   အင္း ခုေတာ့လဲ မီဂန္စင္တာႀကီးမရွိေတာ့ စခ်င္ ေနာက္ခ်င္လု႔ိေတာင္ အသာထားလုိ႔
တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီေဝးလုိ႔ ေတြ႕ခြင့္ေတာင္ မရၾကေတာ့ဘူးေလ။ အဲ ဒါေပမယ့္
ထူးဆန္းတယ္ဗ်။ အျပင္မွာ လုိက္ရွာလုိ႔ေတြ႕ခ်င္မွေတြ႕မယ္ Facebook ဖြင့္ၿပီး ဝင္ၾကည့္
လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လာ လား... မ်က္ႏွာေလးေတြကုိ တန္းစီလုိ႔ Facebook ပီသပါေပ
တယ္။ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ တစ္ေယာက္ တစ္မ်က္ႏွာစီနဲ႔ဗ်။ တခ်ဳိ႕မ်ား မုိးနတ္မင္းႀကီးအားက်
လုိ႔ထင္ပါရဲ႕ တစ္မ်က္ႏွာေတာင္မကဘူး၊ ႏွစ္မ်က္ႏွာေလာက္ ယူထားလုိက္ေသးတယ္။
ဒါ႔ေၾကာင့္ ထင္ေတာ့ ထင္သား... ဆရာမေလးေတြ ဒီစာမ်က္ႏွာေပၚ ဝင္ေရးၾကေနာ္လုိ႔
မွာထားေပမယ့္ Like လုပ္႐ုံအျပင္ တစ္ေယာက္မွ ဝင္မေရးၾကဘူး။ ခုေတာ့ သိၿပီ...
ဘယ္ေရးႏုိင္ပါ႔မလဲ... တစ္ေယာက္ထဲ ႏွစ္မ်က္ႏွာေလာက္ ယူထားမွေတာ့ ဟုိဘက္လဲ
Update မလုပ္ႏုိင္၊ ဒီဘက္လဲ Status မတင္ႏုိင္နဲ႔ ဆရာမေတြ လက္မလည္ေအာင္
ျဖစ္ေနၾကၿပီကုိး... လည္ေနတာကေတာ့ အင္တာနက္ ေကာ္နက္ရွင္ အဝုိင္းေလးပဲ
ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕...
ခုေတာ့ ေတာ္ေသးၿပီေပါ႔...။

တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံျပင္ဆုိေတာ့လဲ.. ဆုံးခ်င္မွ ဆုံးဦးမွာေနာ္...
ဆယ့္တစ္မီးေလး ၿငိမ္းပါေစလုိ႔ အဲဒီနာမည္ ေပးျဖစ္လုိက္တာပါ။
ဒီေဆာင္းပါးေလး မဖတ္ခ်င္သူေတြအတြက္လဲ
မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ရွည္လ်ားေနမွာမုိ႔
တစ္ေထာင့္တစ္ညပုံျပင္လုိ ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
အားလုံး ကုိယ္က်န္းမာလုိ႔၊ စိတ္ခ်မ္းသာႏုိင္ၾကပါေစ...

ေမတၱာျဖင့္
(မုိးနတ္မင္း)
   (တင္ထားတဲ့ပုံမွာပါတာ ဆရာမေလးေတြနဲ႔ အေဖႀကီးဦးဝင္းထြန္းပါ။
သိပ္ေတာ့ မကြာပါဘူး။ က်ေနာ္က ကင္မရာေရွ႕မွထက္ ေနာက္မွာ အေနမ်ားလုိ႔ပါ။
အဲဒီတုန္းက တလွည့္႐ုိက္ေပးပါလုိ႔ေျပာဘုိ႔ စဥ္းစားမိေပမဲ့ အစ္ကုိႀကီးကုိ အားနာတာနဲ႔
မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။)