ေပ်ာက္ေစမယ္ေတာ္ႀကီး ကက္သရင္း...

*** ေပ်ာက္ေစမယ္ေတာ္ႀကီးကက္သရင္း ***
-------------------------------------------------

“ ေပ်ာက္ေစ ဟူေသာတန္ခိုးကိုယံုပါသလား”
မည္သူမယံုံယံု ေဒါက္တာဟင္နရီကေတာ့ အသဲစြဲယံုသည္။ ေဒါက္တာဟင္နရီသည္ ပစ္စဘတ္ၿမိဳ႕တြင္
၁၉၆၃ ခုႏွစ္၌ သူေသသည္အထိ ေဆးခန္းဖြင့္ၿပီး ကုသြားေသာ ဆရာဝန္ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ စြဲကပ္ေနသည့္
နာတာရွည္ေရာဂါျဖစ္ေသာ ထိပ္ကပ္နာ၊ ညာဖက္နားပင္းေနျခင္းႏွင့္ အ႐ိုးဆက္လြဲေရာဂါ သံုးခုကို
ေပ်ာက္ေစဆရာမႀကီး ကက္သရင္းက ကုသေပးသျဖင့္ လံုးဝ ေပ်ာက္ကင္းေၾကာင္းကို လူေတြ႔တိုင္း
ေျပာဆိုခဲ့သည္။

     ေဒါက္တာဟင္နရီကို ကုသေပးခဲ့သည္မွာ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာဟင္နရီက
“က်ဳပ္က ဒါေတြကို မယံုပါဘူး၊ မိန္းမက နားပူနားဆာ လုပ္တာနဲ႔ ဆရာမႀကီးကက္သရင္းဆီ
ေရာက္သြားတပဲ။ က်ဳပ္က ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ နားလည္တာေပါ့။ ကုလို႔ေပ်ာက္ေလာက္မယ္ဆိုရင္
ေဆးသိပၸံနဲ႔ကုတာ ၾကာလွၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ိဳ႕ - ဆရာမႀကီး ကက္သရင္းက က်ဳပ္ကို အထိုင္ခိုင္းၿပီး ၊ သူက
ဘုရား တန္ခိုးေတာ္နဲ႔ ေပ်ာက္ေစ- ေပ်ာက္ေစ လို႔လဲ ကုလိုက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပင္းေနတဲ့ နားထဲမယ္
ပူရိွန္းရိွန္း ျဖစ္လာတာပါဘဲ။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္ကဘာမွ ယံုေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔
သတိရလိုက္တဲ့ အခါက်မွ ပင္းေနတဲ့နားက ျပန္ေကာင္း၊ ထိပ္ကပ္နာကလဲ ေပ်ာက္သြားၿပီး ၊
လည္ပင္းညွပ္႐ိုးက ဖုႀကီးဟာလဲ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ေတြ႔ရတယ္” ဟု ေျပာျပသည္။

     “က်ဳပ္ကေတာ့ ကိုယ္ေတြ႔မို႔ တန္ခိုးဆိုတာ ယံုသဗ်ာ” ဟုလည္း ထပ္ေလာင္း အတည္ျပဳသည္။

     ကာလီဖိုးနီးယားမွ ဆရာဝန္တစ္ဦးက ေဒါက္တာဟင္နရီ၏ အ႐ိုးဖုႀကီး ေပ်ာက္သြားသည္ကို မယံု၊
အ႐ိုးဆက္လြဲ၍ အ႐ိုးဖုသြားသည္ဆိုသည္မွာ ဆရာဝန္၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားျဖစ္သည္။ ဆက္ေသာ
ေနရာမွ အ႐ိုးေရာင္ျခင္းသာ ျဖစ္ရမည္ဆိုသည္။ ထိ္ုအခါ ေဒါက္တာေရာ့စ္က ဟင္နရီ၏ အ႐ိုးကို
ရိုက္ကူးထားေသာ ဓာတ္မွန္ပံုကိုျပသည္။ ဓာတ္္မွန္ထဲတြင္ အ႐ိုးႏွစ္ခုသည္ ေျပျပစ္ညီညာစြာ
ဆက္ေနေသာပံုျဖစ္သည္။ ထိုအခါက်မွ မယံုႏိုင္သူ ဆရာဝန္၏ ေစာဒက ၿငိမ္သြားေလသည္။

     ပင္ဆီလ္ေဗနီးယားမွ မစၥတာ ေဂ်ာ့ခန္သည္ ၁၉၂၇ ခု တြင္ သံရည္က်ဳိစက္တြင္ အလုပ္ လုပ္ရင္း
သံပူရည္ မ်က္စိထဲသို႔ ဝင္သြားေလရာ မ်က္စိတစ္ဖက္ ကြယ္သြားေလသည္။ မ်က္စိကြယ္ေၾကာင္း
ေဆးလက္မွတ္ တင္ျပၿပီး အလုပ္႐ံုမွ ေလ်ာ္ေၾကးရခဲ့သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ပစ္စဘတ္ၿမိဳ႕၌
ဆရာမႀကီး ကက္သရင္းက ေဂ်ာ့ခန္အား ေပ်ာက္ေစနည္းျဖင့္ ကုသည္။ ေဂ်ာ့ခန္၏ မ်က္စိထဲတြင္ လွ်ပ္စစ္မ်ား ဝင္လာလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ား က်လာသည္။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြ ၾကားထဲမွ
ကြယ္ေနေသာ မ်က္လံုးသည္ ေရွ႕ရိွအရာဝတၳဳမ်ား၊ လူမ်ားအားလံုးကို တေျဖးေျဖးျခင္း ျပန္ျမင္လာသည္ကို
ေဂ်ာ့ခန္သည္ တအံ့တၾသ ေတြ႔ရသည္။

     ေဂ်ာ့ခန္သည္ သူ႔အား လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ (၂၀) က မ်က္စိကြယ္သြားၿပီဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ေသာ
ဆရာဝန္ထံျပန္သြားၿပီး ျပသရာ ဆရာဝန္က တစ္ခါက ကန္းခဲ့ေသာ မ်က္လံုးကို  အေသအခ်ာ
စမ္းသပ္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆရာဝန္သည္ လန္႔ျဖန္႔သြားသကဲ့သို႔ျဖစ္ၿပီး
“ ဒါကေတာ့ တစ္ခုခုပဲဗ် ဆန္းတယ္” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

     ဤသို႔ ေရာဂါမ်ားကို ဘုရားကု၊ မေနာကုနည္းျဖင့္ ကုသလိုက္ရာ ပစ္စဘတ္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္လမွ စ၍ ကက္သရင္း၏ သတင္းသည္ ေတာမီးေလာင္သည့္ပမာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္
ျဖစ္သြားေလသည္။ “ဆရာမႀကီး ကက္သရင္းဆီ ပို႔ေပးပါ” ဆိုလွ်င္ ပစ္စဘတ္ၿမိဳ႕တကၠစီသမားတိုင္းက
ေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္မေမးေတာ့ဘဲ ေဝါကနဲ လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္ေအာင္ ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားသည္။
 ေသာၾကာေန႔တြင္ ေရာဂါကုေပးရာ လူနာ  (၂၀၀၀) ခန္႔ ေစာင့္ေနတတ္သည္။ တနဂၤေႏြ ဘုရားဝတ္ျပဳေန႔ ဆိုလွ်င္ လူ (၅၀၀၀) ခန္႔ရိွသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလာ့စ္အိန္းဂ်လီစ္ သို႔ သြားၿပီးကုရာ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုး
ေနသည္။ ဆန္ဖရန္စစၥကို သြားလွ်င္လည္း ပရိတ္သတ္က အသင့္ေစာင့္ေနၾကသည္ပင္။

     ကလီဗီလင္းစိန္႔လု ေဆး႐ံုႀကီး ခဲြစိတ္ကုဌာနမႈး ေဒါက္တာစီဆီဆိုလွ်င္ ကက္သရင္း၏ အံ့ဖြယ္
ေပ်ာက္ေစတန္ခိုးကို ခ်ီးမြမ္း၍ မကုန္ႏုိင္ျဖစ္သည္။ ေျခခြင္ေနေသာ ကေလးကို တစ္ခဏခ်င္း ေျခေျဖာင့္
သြားေစရာ အႀကိတ္လံုးႀကီးကို မ်က္စိေရွ႕တြင္ ေပ်ာက္သြားေအာင္ ကုသျပသည္ကို သူကိုယ္တိုင္
ၾကည့္ခဲ့ရေၾကာင္း ထပ္တလဲလဲေျပာေနသည္။

     ပင္ဆီလ္ေဗးနီးယားမွ ဓာတ္မွန္ဆရာဝန္ တစ္ဦးကလည္း အစပထမတြင္ ကက္သရင္းကို မယံုၾကည္
ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာင္အခါတြင္ ေဆးကုဝတ္ျပဳရာ ဓာတ္ခန္းသို႔သြားၿပီး ကူညီ ဆုေတာင္းဝတ္ျပဳ
ေနေလသည္။ “ ေၾကာ႐ိုးႀကီးတစ္ခုလံုး ေတာင့္တင္း ကိုက္ခဲေနတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ မွာပဲ ေပ်ာက္ကင္းသြားတယ္။ အဲဒီေၾကာ႐ိုးဟာ ကင္ဆာျဖစ္ေနလို႔ ကုမရေတာ့ဘူးလို႔ ဆရာဝန္ေတြက လက္ေလွ်ာ့ထားတာ” လို႔ သူကေျပာတယ္။

     “ေပ်ာက္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ ဒါက ဟစ္စတီးရီးယားေၾကာင့္ ျဖစ္တာမို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ ရိွလိုက္တာနဲ႔
ဟစ္စတီးရီးယား ေပ်ာက္သြားတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား” ဟု မယံုၾကည္ႏုိင္သူ တစ္ဦးက ေစာဒကတက္သည္။
“ ဟင္အင္း - မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ် ၊ နဖူးနဲ႔ ေျခဖ်ားထိလုမတတ္ ခါးႀကီး၊ အၿမဲကုန္းေနတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ဟာ
 ေဆးပညာသေဘာအရ ၾကာရင္ျပန္မမတ္ႏုိင္ဘူး ။ အေၾကာေတြ ဆိုင္းၿပီး ကုန္းပဲေနရမယ္” ဟု
ဆရာဝန္က ျပန္ေျဖတယ္။

     မစၥက္ဗစ္ခ်ာသည္ သူမ၏ ၁၀လသမီးကေလး ဘီလီကို ပစ္စဘတ္ေဆး႐ံုႀကီး အာ႐ံုေၾကာဌာနသို႔ သြားေရာက္ျပသရာ ဦးေႏွာက္ထဲေရဝင္ေသာ ေရာဂါရိွသည္ဟုဆိုသည္။ ဆံြ႔အ နားမၾကား ေက်ာင္းသို႔ သြားပို႔ထားပါဟု အႀကံေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ကက္သရင္းထံသို႔  ေခၚလာၿပီး မေနာကု၊ ေမတၱာကုျဖင့္ ကုလိုက္ရာ တေျဖးေျဖး သက္သာလာသည္။  ေနာက္တစ္ပတ္အတြင္းတြင္ ကေလး၏ေရာဂါမွာ လံုးဝေပ်ာက္ကင္းသြားၿပီး အျခားကေလးမ်ားကဲ့သို႔ လႈပ္ရွားစကားေျပာ ဆိုႏုိင္လာသည္။

    တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ရင္း ေဝဒနာရွင္မ်ားကုိ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ က႐ုဏာသက္လာရာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်လာေလသည္။ အခ်ိဳ႕လူနာမ်ားကို ေရွ႕တြင္ရပ္၍ ဆုေတာင္းေပးသည္။ အခ်ိဳ႕လူနာမ်ားအား ေခါင္းကို လက္ႏွင့္သပ္၍ ဆုေတာင္း ေပးသည္။ ဘုရားကိုတိုင္တည္လိုက္၊ လူနာကို
ေမတၱာပို႔လုိက္ျဖင့္ အလြန္စိတ္အား ထက္သန္လာၿပီးလွ်င္ ဘာကိုမွမျမင္ ၊ မၾကားေတာ့ဘဲ ေမတၱာ စ်ာန္စိတ္သာ ထားေလသည္။

     ကမၻာေပၚတြင္ ယခုအခါ ယံုၾကည္မႈျဖင့္ ကုျခင္း၊ မေနာကုျခင္း၊ ဘုရား၏ေမတၱာျဖင့္ကုျခင္း၊ ေမတၱာပို႔ ကုျခင္းမွာ တစ္ေနရာသာ မဟုတ္။ ေနရာအႏွ႔ံအျပားတြင္ရိွသည္။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္တြင္ ထြန္းကားသည္။ မၾကာေသးမီကလည္း နယူးေယာက္ရိွ ဗုဒၶဘာသာရဟန္း မစၥတာခန္းသည္ ဗုဒၶ၏ မဟာဂ႐ုဏာေတာ္ျဖင့္ လူမ်ားစြာတို႔၏ ေရာဂါေဝဒနာကို ကုသခဲ့သည္။ လူမ်ားမွာ တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားျပားလာသျဖင့္ ကုသႏုိင္ေသာ လက္ေထာက္ဆရာဝန္ မ်ားပင္ မလံုမေလာက္ျဖစ္ေနသည္။
ေစတနာရွင္တစ္ဦး၏ အလွဴေငြျဖင့္ ေဖါင္ေဒးရွင္းတစ္ခု တည္ေထာင္ၿပီးလွ်င္ အႀကီးအက်ယ္
ေမတၱာပုိ႔၍ ကုေပးေနေလသည္။

     ၁၉ ရာစု ႏွစ္ကလည္း ေဒါက္တာ မက္စမာႀကီးသည္ လူမ်ား၏ ေဝဒနာမ်ိဳးစံုကို လက္ျဖင့္ သပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ေပ်ာက္ေစကုေပးခဲ့သည္။ စိတ္ၫိွဳ႕ဆရာႀကီး မက္စမာက ကုသေပးသူ၏ ထံမွ စဲြငင္မႈအား မ်ားက လူနာ၏ ေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းေစသည္။ ဆရာ၏ မျမင္ရေသာအားသည္ လူနာထံေရာက္သြားၿပီး
ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းေစသည္ ဟုဆိုသည္။ သူ႔ေနာက္တြင္ ခ်ာလ္ေကာ့ ေဒါက္တာ အာစတိုင္းတို႔ကလည္း မ်ားစြာေသာ ေဝဒနာရွင္မ်ားကို ေဆးဝါးမဖက္ ကိရိယာမကူဘဲ လက္ျဖင့္သပ္႐ံု၊ ေပ်ာက္ေစဟုဆို႐ံုျဖင့္
ေဝဒနာအမ်ားအျပား ေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသာကုန္သည္။
*****
သီအိုဆိုဖီအသင္းကို တည္ေထာင္သူလည္းျဖစ္၊ သာသနာ့ အလံေတာ္ကို စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့သူလည္းျဖစ္ေသာ ကာနယ္ ေအာလ္ေကာ့သည္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းတစ္ခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ေပ်ာက္ေစနည္းျဖင့္ ေရာဂါစံုကို ကုသေပးခဲ့သည္။ ကာနယ္ေအာလ္ေကာ့သည္လည္း မက္စမာႀကီးကဲ့သို႔ပင္ စိတ္ၫိွဳ႕ပါရဂူတစ္ဦးျဖစ္သည္။
 လူနာမ်ားကို ႏႈတ္မွေပ်ာက္ေစဟုေျပာ၍လည္း ကုသည္။ လက္ျဖင့္ သပ္ေပးျခင္းျဖင့္လည္း ကုသည္။
 ေနာက္ဆံုးတြင္ လူနာေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလာၿပီး မႏုိင္မနင္း ျဖစ္လာေသာအခါ ေရစည္တစ္ခုလံုးကို
လက္ႏွင့္သပ္ၿပီး ေပ်ာက္ေစဟု “မန္း” ၍ ကုသခဲ့ရာ ေပ်ာက္သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။
(ေဖာ္ျပပါ ကာနယ္ေအာလ္ေကာ့ ဆုိသည့္ ပုဂၢဳိလ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ယေန႔တုိင္ အသုံးျပဳ
ေနေသာ ေျခာက္ေရာင္ျခယ္ သာသနာ့အလံေတာ္ကုိ ဦးစြာ တီထြင္ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။)

     အခ်ိဳ႕ေၾကးစား မေနာကုဆရာမ်ားလည္း ရိွသည္။ “ပရီဒစ္ရွင္” ၊ “ဖိတ္” စေသာ မဂၢဇင္း ေၾကာ္ျငာက႑ တြင္ မေနာကုပညာရွင္မ်ား တန္းစီ၍ ေၾကာ္ျငာထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ျမန္မာျပည္ကလည္း ေပ်ာက္ေစ ကုနည္းတြင္ ကမာၻႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းလိုက္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ အနည္းႏွင့္အမ်ား ေပ်ာက္ေစ ဆရာမ်ား ျပတ္သည္ဟုမရိွ။ တစ္ေနရာ မရိွလွ်င္ တစ္ေနရာတြင္ ရိွတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေသအခ်ာ
ေလ့လာစူးစမ္းသူမ်ား မရိွေသး၍ အတိအက်ကား မသိရေခ်။ တိုက္ဆိုင္၍ ေပ်ာက္ကင္းသူမ်ားလည္း ရိွေကာင္း ရိွမည္။ အိႏၵိယျပည္တြင္ကား သာ၍ေပါသည္။ ဆာဒူး၊ ဖကီးမ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေအာင္
ေပါမ်ားလွၿပီး ယံုလြယ္သူ အိႏၵိယသားတို႔ ဌာေနသည္ ေပ်ာက္ေစဆရာမ်ား၏ ဘူမိနက္သန္ျဖစ္ေပသည္။

     တကယ္တန္း ေမတၱာတရားျဖင့္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ၿပီး ေစတနာျဖင့္ကုသေသာ ေပ်ာက္ေစ ဆာဒူး၊ ဖကီးမ်ားလည္း ေပါမ်ားပါသည္။ မိမိအလွဴခံသည္ကို မလွဴသျဖင့္ က်ိန္စာတိုက္ေသာ ဖကီးမ်ား၊ ေျမႀကီးထဲ တြင္းေအာင္းၿပီး ၁ လခန္႔ေနၿပီးမွ ေလာင္းေၾကးအျဖစ္ရေသာ ျမင္းကိုစီးၿပီး စီးပြားရွာေသာ ဆာဒူးမ်ားလည္း ရိွေၾကာင္း ၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒါက္တာေပါလ္ဘရင္တန္၊ မုနိဆာဒူး ၊ သီအိုဘာနတ္စေသာ သုေတသီမ်ားကပင္ ေလးစားရေသာ ေမတၱာရွင္ ေပ်ာက္ေစဆရာမ်ားသည္ အႏိၵယျပည္ ၊ အီဂ်စ္ျပည္တို႔
တြင္ မရွားလွပါေခ်။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ စိတ္ၫိွဳ႕ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း ၊ ဘုရားထံ ဆုေတာင္းျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ၊ ေမတၱာပို႔ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း ေရာဂါေဝဒနာကို သက္သာေပ်ာက္ကင္း ေစသည္မွာကား
မျငင္းႏိုင္ေခ်။

     အာဖရိကတိုက္လူရိုင္းမ်ားတြင္လည္း နတ္ဆရာ ၊ စုန္းဆရာတို႔ကပင္ ေပ်ာက္ေစနည္းျဖင့္
ေရာဂါေဝဒနာ တို႔ကို ကုသၾကသည္။ တကယ့္ကိုယ္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေပၚတြင္ မူတည္၍ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႕ေရးေလ့ရိွေသာ စာေရးဆရာ ဆာ ႐ုိက္ဒါဟတ္ဂတ္၏ အာဖရိက စြန္႔စားခန္းဝတၳဳမ်ားတြင္
ဤ နတ္ဆရာ၊ စုန္းဆရာ မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ အာရွတိုက္တြင္းရိွ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးေသာ ေဒသမ်ားတြင္လည္း
ေပ်ာက္ေစ ဆရာမ်ားရိွေၾကာင္း ၾကားရသည္။ ၾသစေၾတးလ်တိုက္တြင္ လူ႐ိုုင္းလူမ်ိဳးစုမ်ား ရိွေသးသည္။ ၎တို႔သည္ ယဥ္ေက်းေသာ ေလာကႀကီးႏွင့္ အဆက္ျပတ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေက်ာက္ေခတ္ ေၾကးေခတ္ လူသားမ်ားျဖစ္သည္။

     အေမရိကန္ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္မ်ားက ယင္းလူ႐ိုင္းအုပ္စုကို သြားေရာက္
ေလ့လာေသာအခါ စိတ္တန္ခိုးကို အသံုးျပဳျခင္းႏွင့္ ေပ်ာက္ေစေရာဂါကိုပါ အသံုးျပဳလ်က္ရိွေၾကာင္း
ေတြ႔ရိွခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမာၻက စုန္းဟူေသာ ေဝါဟာရႏွင့္ ကုသျခင္းကိုတဲြ၍ နားလည္ထား ၾကသည္။ ေရွးေဟာင္းအစဲြအလန္းတုိ႔ကို မယံုၾကည္ဟုဆိုေသာ ဆုိဗီယက္မွာပင္ ေပ်ာက္ေစဆရာမ်ား
စုန္းမ်ားရိွသည္ဟု ၾကားရသည္။ ဆိုဗီယက္မွ နာမည္ေက်ာ္ ေပ်ာက္ေစဆရာမ်ား၏ အမည္မွာ ရဲေဘာ္ကင္ခ်ပ္ဇီႏွင့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး အလတ္ဇီကရီဗို႐ိုေတာ့ဖ္ တုိ႔ျဖစ္သည္။ ဆိုက္ေဗးရီးယား နယ္တစ္ခြင္ တြင္ကား ေပ်ာက္ေစဆရာမ်ား ေပါမ်ားပါသည္။ ရဲေဘာ္ကင္ခ်ပ္ဇီ ႏွင့္ ဗုိလ္မွဴးႀကီး အလက္ဇီက ရီဗိုရိုေတာ့ဖ္မွာ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကိုယ္ပုိင္ သမၼတႏုိင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘီလစ္တြင္ ေနသည္။

     ေဒါက္တာ (ဗိုလ္မွဴးႀကီး) က႐ိုဗို႐ိုေတာ့ဖ္သည္ တပ္မေတာ္မွ အၿငိမ္းစားယူၿပီးေနာက္ သားျဖစ္သူ ဆရာဝန္ႏွင့္ တြဲဖက္၍ စိတ္တန္ခိုးျဖင့္ မေနာကု (ဝါ) ေပ်ာက္ေစဆရာအျဖစ္ လူနာမ်ားကို ကုသေပးလ်က္ ရိွသည္။ ခါးနာ၊ ခါးကိုက္၊ အဆစ္အျမစ္ ကိုက္ခဲေသာေရာဂါ ၊ကူးစက္တတ္ေသာ ေရာဂါႏွင့္ အာ႐ံုေၾကာႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ေရာဂါမ်ားကို အထူးသျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာ ကုသေပးႏုိင္သည္။

     လူနာတစ္ဦးဦးကို သားဆရာဝန္က စစ္ေဆးစမ္းသပ္ၿပီး ဘာေရာဂါျဖစ္သည္ကို ဆံုးျဖတ္သည္။
ေရာဂါေတြ႔လွ်င္ ကုလားထုိင္ တစ္လံုးေပၚတြင္ ထိုင္ေစကာ က႐ိုဗို႐ိုေတာ့ဖ္က ေနာက္မွရပ္လ်က္ လူနာေခါင္းေပၚမွေန၍ ေအာက္ကိုလက္ျဖင့္ သပ္ခ်ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၏လက္သည္ လူနာကို မထိျငားေသာ္လည္း သူ႔လက္ထဲမွ အပူေငြ႔ဓာတ္မ်ား ထြက္လာသည္ကို ခံစားရသည္ဟု လူနာမ်ားက ဆိုသည္။ ကိုယ္အတြင္း၌ရိွေသာ ေဝဒနာကို ကုသလွ်င္ အထဲက ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပုိင္းတို႔သည္ လိွမ့္လိွမ့္တက္လာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဗုိလ္မွဴးႀကီးလက္မွ ထြက္လာေသာ အပူဓာတ္သည္ မီးႏွင့္ကင္လိုက္သလို ခံစားရသည္္ ဟု လူနာမ်ားက ေျပာျပသည္။

     သိပၸံပညာရွင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးကို စက္ကိရိယာ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးၾကရာ ကီးအာလီယံ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္နည္းျဖင့္လည္း စမ္းသပ္ၾကသည္။ လူ၏ကိုယ္ေရာင္ (ဝါ) မျမင္ရေသာ ခႏၶာကိုယ္ခဲြကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ နည္းျဖင့္ စမ္းသပ္ေသာအခါ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၏လက္မွ ထူးထူးျခားျခား ႐ုပ္ႏုခႏၶာ (အားစြမ္းမ်ား) ထြက္ေနသည္ ကို ေတြ႔ရသည္။ မီးပြင့္မီးလွ်ံမ်ား ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆက္လက္၍ စမ္းသပ္ၾကရာ လူ၏စိတ္ကို
လိုက္၍ ႐ုပ္ခႏၶာက ေျပာင္းလဲလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တစ္စံုတစ္ခု ခံစားမႈကို ျပင္းျပစြာ ခံစားရလွ်င္ ကမၼဇိဒၶိခႏၶာေခၚ ႐ုပ္ႏုတြင္ အေရာင္အဆင္းႏွင့္ အလင္းေရာင္အနည္းအမ်ား ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။

     မြန္ထရီရဲလ္ရိွ မတ္ဂီတကၠသိုလ္မွ ေဒါက္တာဘာနတ္က ေပ်ာက္ေစတစ္ေယာက္၏ လက္ကို ေရစိမ္ၿပီး ယင္းေရျဖင့္ ဘာလီေစ့မ်ားကို သြန္းေလာင္း စုိက္ပ်ိဳးၾကည့္ရာ အျခား အေစ့႐ိုး႐ိုးထက္ အေပါက္ျမန္ၿပီး အႀကီး သန္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တစ္ဖန္ စိတ္ေရာဂါရၿပီး ၫိွဳးမႈိင္ေတြေနေသာလူနာ၏ လက္ေဆးေရ ကိုေလာင္း၍ စိုက္ပ်ိဳးၾကည့္ရာ အပင္ေပါက္ေႏွးၿပီး ႀကံဳလီွေသးေကြးသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆိုဗီယက္ သိပၸံပညာရွင္မ်ားက အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းသပ္ ေလ့လာၿပီးေနာက္ ေပ်ာက္ေစ (ေခၚ) စိတ္တန္ခိုးျဖင့္ ကုသျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္ခ် လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေတြ႔ရိွၾကရသည္။

 ကီအာလီယံ၏ ဓာတ္ပံုအရ စိတ္တန္ခိုးျဖင့္ ကုသရာတြင္ ကုသေပးေသာဆရာထံသို႔ ေတာက္ေျပာင္ေသာ
အားအစြမ္းမ်ား ထြက္ခြာသြားသည္။ ယင္းအားစြမ္းမ်ားမွာ ဘိုင္အိုပလပ္စမာေခၚ ကမၼဇိဒၶိ ႐ုပ္ႏုမႈန္မ်ားေပၚ
သို႔ က်ေရာက္ေသာအခါ အားေကာင္းေသာ ႐ုပ္ႏုမႈန္က အားနည္းေသာ ႐ုပ္ႏုမႈန္၏ ေဖာက္ျပန္မႈျဖစ္ေသာ
ေရာဂါေဝဒနာကို ကုသျခင္းသာျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ အပ္စိုက္ကုသနည္းသည္လည္း ေပ်ာက္ေစ (ဝါ) စိတ္ကု ၊ မေနာကု နည္းကဲ့သို႔ပင္ လူ၏ခႏၶာကိုယ္ခြဲ ႐ုပ္ႏုျဖစ္ေသာ ကမၼဇိဒၶိ႐ုပ္ကို အေျချပဳ၍ ကုျခင္းျဖစ္သည္။

     ကီအာလီယံဓာတ္ပံုျဖင့္ လူ၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ႐ိုက္ၾကည့္ေသာအခါ လူ၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးမွ ထြက္လာေသာ အလင္းေရာင္မ်ားအနက္ အခ်ိဳ႕ေသာေနရာမ်ားမွ ထြက္လာေသာ အလင္းေရာင္သည္ ပိုမို ေတာက္ပ အားေကာင္းသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တ႐ုတ္ အပ္စိုက္က လူခႏၶာကိုယ္တြင္ အပ္စိုက္ရန္ အတြက္ ကမၼအသက္ စြမ္းအားကို ထိေရာက္ႏုိင္သည့္ အခ်က္အခ်ာ ေနရာမ်ားႏွင့္ ကီအာလီယံ၏ ဓာတ္ပံုမွ ထြက္လာေသာ ေနရာခ်င္း အတူတူပင္ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။

     အက်င့္ပါေနေသာ လူ၏စိတ္သည္ သူ၏ သက္ေစာင့္ဓာတ္ ကမၼဇီဝိတ ႐ုပ္ကို ထိခိုက္ေျပာင္းလဲေစ
သည္ဟု တ႐ုတ္ေဆးက်မ္းမ်ားတြင္ ဆိုထားသည္။ ထို႔အျပင္ အိႏၵိယ ေယာဂ က်မ္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပ ထားေသာ ကုႏၲလီနီ ထြက္ေပၚရာ “စကၠရ” ေပါက္မ်ားႏွင့္ အပ္စိုက္ေနရာမ်ား တစ္ထပ္တည္း က်ေန သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရျပန္သည္။ ဆိုဗီယက္တို႔သည္ တ႐ုတ္ ၊ အိႏၵိယ ၊ ေရွးပညာရပ္မ်ားႏွင့္ ကီအာလီယံ၏နည္းကို ပူးေပါင္း၍ အႀကီးအက်ယ္ သုေတသန ျပဳလ်က္ရိွသည္။ ယခုအခါ ဆံခ်ည္မွ်င္ တစ္မွ်င္မွ်မလြဲ အပ္စိုက္ရန္ေနရာကို ရွာျပႏိုင္ေသာ “ တိုဗီစကုတ္ ” ေခၚ ကိရိယာကို တီထြင္ထားသည္။ ဤကိရိယာကို အိပ္စ္ပို ၆၇ ပဲြေတာ္တြင္ ဆိုဗီယက္တို႔က ထုတ္ျပ ထားေလသည္။

     ဤသို႔ ႐ုပ္ၾကမ္းခႏၶာ၊ ႐ုပ္ႏုခႏၶာ ၊ကမၼဇိဒၶိ႐ုပ္ ၊ အပ္စုိက္ပညာ ၊ စကၠရ စိတ္တန္ခိုးတို႔ကို ပူးေပါင္းလိုက္ ၿပီးေနာက္ ေရာဂါကို ကု႐ံုသာမက လူ႕လက္ေမာင္း အိုးေပၚရိွ စကၠရကို အပ္စိုက္ပညာျဖင့္ ႏိုးေပးျခင္း အားျဖင့္ စိတ္တန္ခိုးသိဒၶိ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရေစႏုိင္သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ မကၽြမ္းက်င္သူမ်ား မစမ္းသင့္ ။ နည္းလမ္းမမွန္ပါက အသက္ကို ရန္ရွာတတ္ၿပီး အနည္းဆံုးကုမရေအာင္ ႐ူးသြားႏုိင္ေပသည္။

  ေပ်ာက္ေစေရာဂါကု ပါရမီပါလာသူျဖစ္ေစ၊ စိတ္ၫိွဳ႕ဆရာျဖစ္ေစ ၊ ဘာသာတရားကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈ
သဒၶါတရား အလြန္ထက္သန္သူျဖစ္ေစ၊ (သဘာဝ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားျဖစ္ေသာ တုန္လႈိင္းရုိက္ခတ္မႈကို သိလ်က္ႏွင့္ျဖစ္ေစ ၊ မသိဘဲႏွင့္ျဖစ္ေစ အေျခခံထားေသာ)ေအာက္လမ္းဆရာျဖစ္ေစ ၊၎တို႔အားလံုး၏ တစ္ခုတည္းေသာ တူညီခ်က္မွာ စိတ္စြမ္းအား ( ဝါ ) စိတ္တန္ခုိး ေကာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္တန္ခိုး အေနျဖင့္ အထက္လမ္းႏွင့္ ေအာက္လမ္း ၊ ပေယာဂ ႏွင့္ စိတ္ၫိွဳ႕ဟု ခြဲျခားျခင္းမျပဳေခ်။

     ကမၼဇီဒိၶ႐ုပ္ႏုသည္ မီးၫြန္႔မီးေတာက္သည္ ေလယူရာတိမ္းရသကဲ့သို႔ စိတ္၏ ေစစားရာကို တိမ္းယိမ္း ရသည္ျဖစ္ရာ စိတ္စြမ္းအား (ဝါ) စိတ္တန္ခိုး ရွိေနသူတစ္ဦး၏ ကမၼဇီဒိၶ႐ုပ္ႏုခႏၶာသည္ သူ႔စိတ္ေစစား လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ စိတ္၏ ေစစားရာကိုလိုက္၍ ျပဳလုပ္ေပးသည္။ ေဆာင္ရြက္ေပးရသည္။
 ေပ်ာက္ေစ မေနာကုဆရာတစ္ဦးသည္ ေခါင္းကိုက္ေနေသာ လူနာတစ္ဦး၏ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာကို
ေပ်ာက္ေစရန္ ကုသည္ဆိုပါစို႔။

     သူ၏လက္ျဖင့္ လူနာ၏ ေခါင္းေပၚကို မထိေစဘဲ သပ္လိုက္သည္ဆိုပါစို႔။ မေနာကုဆရာ၏ ေခါင္းကိုက္
ေပ်ာက္ေစလိုေသာ စိတ္ဆႏၵ၏ ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္ ႐ုပ္ႏုကမၼဇိဒၶိ ခႏၶာသည္ သူမသိဘဲ သူ႔ကိုယ္ထဲမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ သူ႔ရူပခႏၶာမွေန၍ မီးပြားသဖြယ္ ျဖာထြက္သြား၍ လူနာ၏ဦးေခါင္းသို႔ ေရာက္သြားမည္။
 လူနာ၏ ဦးေခါင္းတြင္ ကိုက္ခဲေနေသာ ေဝဒနာ၏ ဇစ္ျမစ္မွာ သူ၏႐ုပ္ခႏၶာတြင္ တည္သည္။ ယင္း႐ုပ္ႏု ခႏၶာမွတဆင့္ ႐ုပ္ၾကမ္းဦးေခါင္းကို ဆက္ၿပီး ေဝဒနာ ခံစားရျခင္းျဖစ္သည္။

 ထို႔ေၾကာင့္လူနာ၏ ဦးေခါင္းရိွ ေဝဒနာစြဲကပ္ေနေသာ ႐ုပ္ႏုခႏၶာေခၚ ကမၼဇိဒၶိခႏၶာေပၚသို႔ ေပ်ာက္ေစဆရာ၏ အားေကာင္းေသာ အရိွန္ျပင္းထန္သည့္ ကမၼဇိဒၶိ႐ုပ္ႏုမႈန္ (ေရာဂါရိွေသာ)သည္ လြင့္ေပ်ာက္သြားသည္။ ႐ုပ္ႏုတြင္ ေရာဂါေပ်ာက္သြား (သို႔မဟုတ္) အင္အားနည္းေနေသာ လူနာ၏ ခႏၶာကမၼဇိဒၶိ ႐ုပ္ႏုမႈန္မ်ားသည္ အင္အားေကာင္းဆရာထံမွ ကမၼဇိဒၶိ႐ုပ္ႏုမႈန္မ်ား၏ ျဖည့္တင္းေပးမႈေၾကာင့္ အားေကာင္းလာမည္။ ရုပ္ႏုခႏၶာတြင္ ေဝဒနာ ေပ်ာက္ကင္းသြားပါက ႐ုပ္ႏုခႏၶာမွတဆင့္ ႐ုပ္ၾကမ္းခႏၶာကို ေရာဂါေဝဒနာ
ေပ်ာက္ကင္း ေစမည္ ျဖစ္ေလသည္။

     ေရာဂါျဖစ္မွ ကုသျခင္းသည္ သမားေကာင္းမဟုတ္။ ေရာဂါမျဖစ္မီကတည္းက တားႏုိင္ရမည္ဟု တ႐ုတ္ေဆးက်မ္းမ်ားက ဆိုသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံ စကားမ်ားတြင္လည္း ကာကြယ္ျခင္းသည္ ကုသျခင္း ထက္ ေကာင္းသည္ဟုဆိုသည္။ ဤစကားမွာ အဓိပၸါယ္ေလးနက္လွသည္။ တ႐ုတ္၏ မိသားစုတစ္စုသည္ မိမိတို႔ က်န္းမာေရးအတြက္ သမားေတာ္တစ္ဦးအား ႀကိဳတင္၍ အပ္ႏွံထားရမည္။ သမားေတာ္က ယင္းမိသားစုကို ႀကိဳတင္ကာကြယ္၍ ေဆးကုထားရသည္။ ဤအထဲက ေရာဂါတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ သမားေတာ္က သူတာဝန္ရိွ၍ မိသားစုကို ေငြျပန္ေရာ္ရသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ႐ုပ္ၾကမ္းခႏၶာတြင္ ေရာဂါ
မျဖစ္မီ ႐ုပ္ႏုခႏၶာ ကမၼဇိဒၶိ႐ုပ္တြင္ ေရာဂါျဖစ္ေပၚေနခိုက္ ယင္း႐ုပ္ႏုခႏၶာ ကမၼဇိဒၶိခႏၶာရိွ ေရာဂါကို အပ္စိုက္ျဖင့္၊ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုသသျဖင့္ ႐ုပ္ၾကမ္းခႏၶာသို႔ ေရာဂါ မျဖစ္ေပၚေစရန္ ျဖစ္သည္။

     လူ၏ေရာဂါကင္းမႈ ၊က်န္းမာမႈတို႔သည္ ကမၼဇိဒၶိခႏၶာေပၚတြင္ တည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၼဇိဒၶိ ခႏၶာကိုပင္ ေရွးကသက္ေစာင့္ဓာတ္ ပရာဏဓာတ္ စသည္ျဖင့္ ေခၚၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤကမၼဇိဒၶိ ႐ုပ္ခႏၶာ
ေသသြားေသာအခါ (သို႔မဟုတ္) ဤ႐ုပ္ခႏၶာသည္ လူ႔ခႏၶာကိုယ္မွ အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားေသာ အခါတြင္
ေသသည္ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူေသခါနီးတြင္ အလြန္ေကာင္းမြန္၍ တိက်ေသာ ခ်ိန္ခြင္ျဖင့္ ခ်ိန္ၾကည့္ရာ ေသေသာအခါ ၃ ေအာင္စခန္႔ ေလ်ာ့သြားေၾကာင္း သိပၸံပညာျဖင့္ သိရေလသည္။

     လူ၏ခႏၶာကိုယ္မွ ခြာသြားေသာ ကမၼဇိဒၶိခႏၶာသည္ ႐ုတ္တရက္ တစ္ခုတစ္ျခားစီ ပ်က္စီး မသြားဘဲ အတန္ၾကာရိွေနေသးသည္။ အထိုက္အေလ်ာက္ အသိဥာဏ္လည္းရိွေသးသည္။
 ဤကမၼဇိဒၶိ ခႏၶာကိုပင္ မေတာ္တဆ ေတြ႔ျမင္သြားသူမ်ားက တေစၧေျခာက္သည္ဟု ယူဆၾကျခင္းျဖစ္သည္။
အခ်ိဳ႕ေသာ တေစၧသရဲစေသာ ဝိဥာဏ္မ်ားသည္ ဤကမၼဇိဒၶိ ခႏၶာ႐ုပ္ရိွ ႐ုပ္ႏုခႏၶာျဖင့္လည္း ရိွၾကသည္။ တေစၧသရဲစေသာ ပရေလာကရိွ နာနာဘာဝ ဝိနာဘာဝတို႔သည္ ေလတြင္ပါေသာ ေအာက္ဆီဂ်င္ျဖင့္ ႐ုပ္ၾကမ္းခႏၶာကို ေသြးသစ္ေလာင္းရန္ အတြက္လည္း ေလကိုပင္မွီခို ေနရေလသည္။
***
     ေလထဲတြင္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ အဖိုႏွင့္ အမရိွသည့္အနက္ အုိင္ယြန္သည္ အမဓာတ္ျဖစ္သည္။
လွ်ပ္စစ္အမဓာတ္ရလွ်င္ က်န္းမာသည္။ လူ၏ခႏၶာကိုယ္ က်န္းမာသည္။ လူ၏ ႐ုပ္ႏုခႏၶာကိုယ္ က်န္းမာေရးအတြက္ အုိင္ယြန္သည္ မရိွမျဖစ္ေသာ ပစၥည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးေယာဂက်မ္းမ်ား က ေလထဲရိွ ပရာဏဓာတ္မ်ားကို ရွဴရွဳိက္ေပးရမည္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ႐ုပ္ႏုခႏၶာအတြက္ လိုအပ္ေသာ လွ်ပ္စစ္အမဓာတ္ အုိင္ယြန္ကို ရွဴခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို သိပၸံပညာက နားမလည္မီက ေယာဂက်မ္းမ်ားကို ယုတၱိမရိွဟု ႏွာေခါင္းရံွဳ႕ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

   လူေပၚလာၿပီးေနာက္ ကမာၻ႕ဆဲြငင္အားကိုေတြ႔သည္။ ေနာက္ မကၠနစ္အား၊ ေနာက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား၊
ေနာက္အႏုျမဴအား စသည္တို႔ေတြ႔လွ်င္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ ထြန္းကားသည္။ ယခုလည္း ဘိုင္အိုပလပ္စမာေခၚ ကမၼဇိဒၶိ႐ုပ္ႏုခႏၶာအားကို ေတြ႔ရေနၿပီျဖစ္ရာ ေပ်ာက္ေစ မေနာကုသာမက ေရွးက မေျဖရွင္းႏုိင္ခဲ့ေသာ အျခားစြမ္းအား တန္ခိုးမ်ားကိုလည္း လူသားတစ္ရပ္လံုးက မၾကာမီ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္ ရရိွေတာ့မည္ ျဖစ္ေပသည္။

ဆရာႀကီးေမာင္ေက်ာက္တိုင္ (စိတ္တန္ခိုးကိုေလ့လာျခင္းစာအုပ္မွ)
==========================================
ဆရာမႀကီး ကက္သရင္းအေၾကာင္း ေလ့လာလုိပါလွ်င္..
ရည္ညႊန္း -
Kathryn Kuhlman (1907-1976)    Kathryn Johanna Kuhlman
http://healingandrevival.com/index.html
http://healingandrevival.com/BioKKuhlman.htm   
https://revivalminstry.wordpress.com/2011/12/21/history-of-kathryn-kuhlman/
နယ္တကာလွည့္ကုသပုံမ်ား ႏွင့္ သူ၏ အသံဖုိင္မ်ားကုိလည္း နားဆင္ႏုိင္ပါသည္။ (Detail)
http://cafe.daum.net/_c21_/bbs_search_read?grpid=yMaB&fldid=H8ei&datanum=3284   

     ဘုရားရွင္၏ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးမွာ အေျခခံေမတၱာတရားသာလွ်င္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ေပၚၿပီး၊ ေပၚဆဲ၊ ေပၚလတၱံ႔ ႔ေသာ ဆရာသခင္အေပါင္းတုိ႔၏ လူသားမ်ားအေပၚအနာေရာဂါ ကင္းေဝးေစျခင္းမွာလည္း ႀကီးမားေသာ
ေမတၱာတရားသာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတည္းဟူေသာ မီး ဆယ့္တစ္မီးသည္ အနာေရာဂါစြဲကပ္ရာအေၾကာင္းတရားျဖစ္သည္ဟု သင္ယုံၾကည္ပါလွ်င္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကင္းရာ
တုိ႔သည္ အနာေရာဂါ ကင္းေဝးေၾကာင္း၏ အေျခခံ အေၾကာင္းတရားမ်ားျဖစ္သည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ယုံၾကည္ လက္ခံထားပါသည္။