အမႈိက္မွလာသူ ေရႊလူသား

အမႈိက္မွလာသူ ေရႊလူသား
----------------------------------
■ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၃ဝ ခန္႔က မႏၲေလးၿမိဳ႕ ေစ်းခ်ိဳအနီး ထြန္တံုးက်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္အတြင္း ေနထိုင္ကာ ေက်ာင္းမေန ခဲ့ရဘဲ ပလတ္စတစ္မ်ား လုိက္လံေကာက္ ယူ၍ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းခဲ့ရသူတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူး၏။ သူ႔အမည္က ေမာင္ထြန္းႏုိင္။ မိဘမ်ားက ခ်မ္းသာခဲ့ေသာ္လည္း ကံ ဇာတ္ဆရာ၏ လွည့္ဖ်ား မႈေၾကာင့္ မႏၲေလး ၿမိဳ႕၏ အထင္အရ ၁၇ လမ္း ဦးက်ားႀကီး မီးေလာင္မႈတြင္ မိသားစုလုိက္ ဆင္းရဲတြင္း
နက္ခဲ့ရသည္။ ေမြးခ်င္း ၉ ေယာက္အနက္ ပဥၥမ ေျမာက္ သားတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေမာင္ထြန္းႏုိင္သည္ မိသားစု ဆင္းရဲမႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ အတန္းပညာကုိ လုံးဝနီးပါး သင္ၾကားျခင္း မျပဳခဲ့ရေသာ္လည္း အသက္
၁၃ ႏွစ္အရြယ္ တြင္ ရရာအလုပ္မ်ား လုပ္ကုိင္ကာ မိသားစုကုိ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ရသည္။

”ကြၽန္ေတာ္က လမ္းေဘးအမိႈက္ပံု ေတြကို ပလတ္စတစ္လိုက္ေကာက္ၿပီး ခုလုိ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္တစ္ဦး
အျဖစ္ ဘဝကုိ ရပ္တည္ေနတာလို႔ေျပာရင္ ဘယ္သူမွ လက္ခံမယ္ မထင္ဘူး” ဟု ေတာက္ေျပာင္ သားနားစြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ အသက္ ၄၂ ႏွစ္အရြယ္ ဦးထြန္းႏုိင္က တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ဟန္အျပည့္ႏွင့္ ေျပာသည္။

ေမာင္ထြန္းႏုိင္၏ ဘဝ အလွည့္အေျပာင္းက ေမာင္ထြန္းႏုိင္ ဖခင္ျဖစ္သူ ကြယ္လြန္ရာမွ စခဲ့သည္။
ေငြေၾကး အဆင္ေျပရာမွ ႐ုတ္တရက္ မီးေလာင္၍ မြဲခဲ့ရသူ ေမာင္ထြန္းႏုိင္ အေဖသည္ ေလာကကုိ စိတ္နာသည္လားမသိ၊ အရက္ကိုသာ အေဖာ္လုပ္ခဲ့ၿပီး က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းကာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရသည္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္ ကုိယ္ပုိင္ေျမမဟုတ္ေသာ က်ဴးေက်ာ္ နယ္ေျမတြင္ ေနထုိင္ေနရေသာ
ေမာင္ထြန္းႏုိင္တုိ႔အတြက္ ဖခင္၏ အသုဘအခမ္းအနားျပင္ထားေသာ အိမ္စုတ္စုတ္ ေလးကုိ သက္ဆုိင္ရာက ဖ်က္သိမ္းေပးရန္ ေျပာလာသည္။

ေျပးစရာေျမမရွိေသာ ေမာင္ထြန္းႏုိင္က အသုဘၿပီးေအာင္ ေစာင့္ေပးေစလုိေၾကာင္း သက္ဆုိင္ရာကုိ ေတာင္းပန္ ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးရလဒ္က လက္ထိပ္ေနာက္ျပန္ခတ္၍ ရဲစခန္းသုိ႔ ပါသြားကာ
အခ်ဳပ္ထဲ အိပ္လုိက္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္စက္ရသည္မ ဟုတ္ဘဲ အထုအေထာင္း ခံခဲ့ရေသာ ေမာင္ထြန္းႏုိင္ ရဲစခန္းမွ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ လမ္းပင္မေလ်ာက္ႏုိင္ဘဲ လုိင္းကားေပၚ တင္ေပးခံလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ေျမပုိင္မရွိ၍ ဖခင္ အသုဘ ပင္ ေကာင္းေကာင္း မခ်လုိက္ ရေလျခင္းဟူေသာ ဘဝကုိ နာၾကည္းစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္ဟု ဦးထြန္းႏုိင္က ယင္း၏ မိသားစုႏွင့္ ငယ္ဘဝ ခါးသီးမႈမ်ားကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပသည္။

ကံပစ္ခ်ရာ ႐ုပ္ေသးပမာ
-----------------------------
ေမာင္ထြန္းႏုိင္သည္ အရြယ္ႏွင့္ မမွ်ေအာင္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ ကေလးအရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ခါးသီးသည့္ ေလာကဓံကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ သူ႕ဘဝတြင္ စားစရာ မရွိ၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား တြင္ လွမ္းထားသည့္ ထမင္းေျခာက္ေတာင္း၍ ဆန္ျပဳတ္သဖြယ္ ျပန္လုပ္၍ စားေသာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ေစ်းခ်ိဳတြင္ ပစၥည္းမ်ားထည့္ေသာ ဂုံနီအိတ္ကုိ ၿခံဳ၍ မႏၱေလး၏အေအးဒဏ္ကုိ ခါးဆီးခံရင္း အိပ္ရာဝင္ခဲ့ ရသည္။ မိသားစု၏ အခက္အခဲကုိၾကည့္မေန ႏုိင္ေသာ ေမာင္ထြန္းႏုိင္ အတြက္ ေငြရဖုိ႔အတြက္ ဘာမဆုိ လုပ္မည္ ဟု ေတြးခဲ့ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သမၼာအာဇီဝက်ေသာ အလုပ္ကုိသာလုပ္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာသည္။

ပထမဆုံး စလုပ္သည့္အလုပ္က လက္ေဝွ႔ပြဲ၊ ဘုရားပြဲ မ်ားတြင္ ပလတ္စတစ္ လုိက္ေကာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒုိင္ကုိျပန္သြင္းလွ်င္ ပုိက္ဆံရ ေၾကာင္း ေမာင္ထြန္းႏုိင္သိသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ပလတ္စတစ္မ်ား ေကာက္ယူ၍ အေဟာင္းဆုိင္မ်ားကုိ ေရာင္းသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းမေနရေသာ ေမာင္ထြန္းႏုိင္အတြက္
ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဟစ္ေၾကြးေနေသာ စာအံသံသည္ ဘယ္ေတာ့မွမမက္ႏုိင္ေသာ အိပ္မက္သာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။’ဒီလုိ ပလတ္စတစ္ေကာက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းရင္ ပုိက္ဆံရမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ အဲ့ဒီကစၿပီး အပ္ခ်ိတ္နဲ႔ တုတ္ေလးနဲ႔ ခ်ည္ၿပီး လုိက္ထုိးၿပီး ေကာက္တာ ပဲ” ဟု ဦးထြန္းႏုိင္က ေလာကဓံကုိေလွာင္ေျပာင္ ေလသည္ေလာ၊ ဘဝအေမာမ်ားကုိ ဟာသလုပ္ သည္ေလာ ေသခ်ာမသိႏုိင္သည့္ ရယ္ေမာျခင္းျဖင့္
ရယ္၍ ေျပာဆုိသည္။

ေလာကဓံဆိုး လက္သီးႏွင့္ထိုး
-----------------------------------
ထူးျခားေသာ ဘဝ၏ အမွတ္တရ တစ္ခုလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေလးမ်က္ႏွာဘုရားပြဲ ရပ္ကြက္ လက္ေဝွ႕ပြဲတစ္ခုတြင္ ေမာင္ထြန္းႏုိင္ ဝင္ေရာက္ထုိးသတ္ခဲ့သည္။ လက္ေဝွ႔ ပြဲဝင္ထုိးရျခင္းကလည္း ထုိးတတ္၍မဟုတ္။ လက္ေဝွ႕ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ထုိးသတ္မည့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ တစ္ေယာက္က ေရာက္မလာ ေသာေၾကာင့္ ၊ ေငြငါးက်ပ္ရမည္ဟု ဆုိေသာ ေၾကာင့္သာ ဝင္ေရာက္ထုိးသတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ေဝွ႔မထုိးခင္ရသည့္ ငါးက်ပ္ကုိ သူႏွင့္အတူပါလာေသာ ညီျဖစ္သူကုိ ေပး၍ အေမတုိ႔ ထမင္းစားဖုိ႔ ဟု
ဆုိကာ ေပးခုိင္းခဲ့သည္။ ကံေကာင္းသည္။ ေမာင္ထြန္း ႏုိင္လက္ေဝွ႔ပြဲတြင္ အႏုိင္ရခဲ့သည္။ တတ္၍မဟုတ္ ရပ္ကြက္မ်ားတြင္း ထုိးသည့္လက္ေဝွ႔ပြဲျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ရမ္းသန္းထုိး၍ အႏုိင္ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အႏုိင္ရၿပီးေနာက္ ဆုခ်ေငြ ၁၅ က်ပ္ရရွိခဲ့သည္။ သဒၶါတရား ထက္သန္ေသာ ေမာင္ထြန္းႏုိင္သည္ ယင္းအႏုိင္ရေသာ ဆုေငြမ်ားထဲမွ ၃ က်ပ္ကုိ ေလးမ်က္ႏွာဘုရား အတြက္လွဴဒါန္းခဲ့ၿပီး ပုိလွ်ံသည့္ ေငြမ်ားကုိ
စုေဆာင္းခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မၾကာ မၾကာ ပုိက္ဆံလုိခ်င္၍ လက္ေဝွ႔ တက္ တက္ထုိးသည္။ ႐ွဳံးသည့္အခါလည္း ႐ွဳံး၊ ႏုိင္သည့္အခါလည္း ႏုိင္သည္။ ႏုိင္ရင္ ဆုေၾကးေငြရတတ္သျဖင့္ ထုိေငြမ်ားကုိ အရင္းတည္၍ ေမာင္ထြန္းႏုိင္တစ္ေယာက္ ဘဝတူ ပလတ္စတစ္ေကာက္ သူမ်ားထံမွ အေဟာင္းမ်ား ျပန္လည္ဝယ္ယူကာ ဒုိင္ မ်ားကုိ ျပန္လည္ ေရာင္းခ်ရင္း ေငြစုေဆာင္းခဲ့သည္။ သူ၏ေျချမန္ေတာ္ဟု ေခၚဆုိရမည့္ စက္ဘီးကေလးကုိ ငွား၍ စီးနင္းကာ လုိက္လံေကာက္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

”လက္ေဝွ႔ကေတာ့ မထုိးတတ္ဘူးဗ်ာ။ ထုိးခါနီးေလာက္မွာ သင္ေပးတာေပါ့။ သဲအိတ္ေတြဘာေတြလည္း ထုိးခုိင္းတာပဲ” ဟု သူ၏ ညိဳေနေသာ လက္ဆစ္ေနရာမ်ားကုိ ကုိင္ၾကည့္ရင္း ေျပာဆုိကာ အတိတ္ကုိ ျပန္လည္သတိရသြားပုံရသည္။ ”ဂ်ပ္စကၠဴ၊ သံတို၊ သံစဘူး အခြန္ေတြ အားလံုး ေကာက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လိုက္ေကာက္တဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္းထံက ျပန္ ေကာက္ယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒိုင္ခြဲအေနနဲ႔  လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္” ဟု သူက ျပန္ေျပာျပသည္။ ထုိသုိ႔ စုေဆာင္းရင္း ေမာင္ထြန္းႏုိင္ ၏ စုဘူးျဖစ္ေသာ ဝါးဆစ္ ဘူးထဲတြင္ ေငြ ၂ ေသာင္းခန္႔ စုမိလာခ်ိန္တြင္ ဆင္ေျခဖုံး ေနရာတစ္ခုမွ ၄ ေသာင္းတန္ေျမကြက္ တစ္ကြက္ကုိ သေဘာက်၍ ဝယ္လုိသည္။ သုိ႔ေသာ္လက္ထဲမွာ ေငြကမျပည့္သျဖင့္ ၄ ေသာင္းတန္
ေျမကြက္အား ၂ ေသာင္း ျဖင့္ဝယ္၍ ၂ ေသာင္းကုိ ေျမအေပါင္ သေဘာျဖင့္ ေျမတစ္ကြက္ စတင္ဝယ္ယူ ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ဝယ္ယူၿပီးေနာက္ အေပါင္ ေၾကးြ ဆပ္ရန္ ေမာင္ထြန္းႏုိင္ ပုိ၍ အလုပ္ လုပ္ရသည္။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း အေႂကြးေက် ခဲ့သည္။ မေက်လွ်င္လည္း ေျမပါဆုံးေတာ့ မည္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ ေမာင္ထြန္းႏုိင္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ခန္႔တြင္ ေျမကြက္ တစ္ခု ပုိင္ဆုိင္ေသာသူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ယင္းအလုပ္လုပ္ကုိင္ရာတြင္ အၿမဲအတူတူရွိခဲ့ေသာ စက္ဘီးကေလးကုိ လည္း အငွားမွ အပုိင္ဝယ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔ တစ္လံႏွင့္ ကိုယ္သည္သာ ကံဇာတ္ဆရာ၊ ထုိ႔ေနာက္မႏၲေလးၿမိဳ႕ပုံႏိွပ္စက္မ်ားရွိ သတင္းစာ အေဟာင္းမ်ား၊ စကၠဴ ျဖတ္စမ်ား လုိက္လံဝယ္ယူ၍ ဒုိင္မ်ားကုိ ျပန္သြင္းကာ ပုိက္ဆံစုခဲ့သည္။ မၾကာမီ တစ္ႏွစ္အတြင္း တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္း တန္ေၾကးရွိေသာ ေျမတစ္ကြက္ကုိ စုေဆာင္း ေငြထဲမွ ထပ္မံ ဝယ္ယူလုိက္ျပန္သည္။ ထုိသုိ႔ စုေဆာင္းရင္း ေျမဝယ္ရင္းျဖင့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္အေရာက္တြင္ ေျမေစ်းမ်ား
တက္လာသည္တြင္ ယင္းအေနျဖင့္ ေျမမ်ား ၆ ကြက္အထိ ပုိင္ဆုိင္ေနၿပီး ေျမကြက္အေရာင္းအဝယ္မ်ား စတင္ လုပ္ကုိင္ခဲ့သည္။ ဘာသာတရားကုိင္း႐ွဳိင္း၍ ငယ္စဥ္ဘဝကပင္ အလွဴရက္ေရာေသာ ဦးထြန္းႏုိင္သည္ ယင္းအသက္ ၂ဝ ခန္႔အရြယ္မွစ၍ ဘုရားမ်ား ျပဳျပင္ျခင္း၊ ဘုရားမ်ား တည္ျခင္း မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္မွာ ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ၊ ယင္းအသက္ ၄၂ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဘုရား အဆူေပါင္း ၁ဝ၁ ဆူတိတိ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ဘုရားအသစ္ မ်ားတည္ျခင္းတုိ႔ ကုိ ျပဳလုပ္ လွဴဒါန္းခဲ့သည္။

”ကြၽန္ေတာ္အၿမဲ လွဴဒါန္းခ်င္တယ္။ ဘုရားေတြလည္းတည္တယ္။ ၿပိဳပ်က္ေနတာေတြ ေတြ႔ရင္လည္း ျပန္ျပင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ အဲ့ဒီလုိ ဘုရားတည္ ေနရင္ ကြၽန္ေတာ့္ စီးပြားေရးလည္း တက္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္” ဟု ဦးထြန္းႏုိင္က သူ႔ယုံၾကည္မႈကုိ ဖြင့္ဟသည္။ အတန္းပညာ မေနခဲ့ရ၍ ငယ္စဥ္ကတည္းက လူမ်ား၏ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားျခင္းကုိ မၾကာခဏ ခံရေသာ္လည္း ယင္း၏ကြၽမ္းက်င္ရာ နယ္ပယ္ျဖစ္ေသာ
ေျမ ေရာင္းဝယ္ေရးတြင္ ယွဥ္ႏုိင္ရန္ခဲယွဥ္းမည္ ျဖစ္သည္။ ယခုဆုိလွ်င္ မႏၲေလး အနီးအနားႏွင့္ စစ္ကုိင္းတြင္ ေျမဧက ရာႏွင့္ခ်ီ ပုိင္ဆုိင္ေနၿပီး မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္သမား ၅ဝ ခန္႔ရွိေသာ အထင္ကရ အိမ္ ၿခံေျမကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုကုိ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံေနသည္။ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ မ်ားကုိလည္း ေကာင္းမြန္စြာ ထားႏုိင္ေသာ အေနအထားထိ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း...

”တစ္ခါတစ္ခါ ဒီပုိင္ဆုိင္မႈေတြနဲ႔ ေနရတာကုိ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ အရင္တုန္း ကလုိ ေစ်းခ်ိဳနားမွာ ဂုံနီအိတ္ေတြနဲ႔ ၿခံဳၿပီး အိပ္ရတဲ့ ဘဝကေတာင္ ပုိေကာင္းဦးမယ္ လုိ႔ေတြးမိတယ္”ဟု စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းညဴသည္။ ငယ္ဘဝ အလုပ္ပင္ပန္းစြာ လုပ္ကုိင္ခဲ့ရသည္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာ၍လားပင္မသိ။ ယင္း၏ ၿခံထဲတြင္ အလုပ္သမားမ်ားကုိ ဘန္ဂလုိေလးမ်ား ေဆာက္၍ ေနထုိင္ခြင့္ ေပးထားသည့္အျပင္ အလုပ္သမား
မ်ား ပင္ပန္းပါက အနားယူႏုိင္ရန္ ကာရာအုိ ေကခန္းမ်ားပင္ ထည့္သြင္း တည္ေဆာက္ ေပးလုိက္ေသးသည္။

အတိတ္သည္ ဖက္တြယ္ တမ္းတစရာေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဘဝမေမ့ ေအာက္ေျခ မလြတ္ျခင္းကလည္း တိုးတက္ႀကီးပြား ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခ်က္ျဖစ္ပါမည္။ ငါ ဘာလုပ္ခဲ့သည္ ဆိုျခင္းကို ျပန္ေတြး၍ တစိမ့္စိမ့္အရသာခံရန္ မဟုတ္ေသာ္လည္း မိမိဘဝကို အက်ိဳးျပဳခဲ့သည္ တို႔ကို ကတညဳတ ကတေဝဒီ ဟူေသာ မဂၤလာ တရားေတာ္ႏွင့္ အညီ အထူးတလည္ တန္ဖိုးထားျခင္းက ေကာင္းေသာ အက်င့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကပင္ ဦးထြန္းႏိုင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္း၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဦးထြန္းႏုိင္ ႏွင့္အတူ အလုပ္မ်ား စတင္လုပ္ကုိင္စဥ္ ကတည္းက အတူတူ ရွိခဲ့ေသာ စက္ဘီး ကေလးမွာ ဦးထြန္းႏုိင္၏ ႀကီးမားလွေသာ ဘုရားခန္း အတြင္း ေနရာယူထားသည္မွာ ထုိအခ်က္ကုိ ေဖာ္ျပေနသေယာင္ပင္ မဟုတ္ပါလား။

credit: ရန္ေနာင္ထြန္း Popular News Journal
facebook link -
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1804797063135254&id=100008149329661